နေမာတႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ

21 June, 2010

ေမြးေန႔အလွဴ (အေမရိကန္ႏိုင္ငံ)

ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇိႏၵ - ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)သည္ အေမရိကန္နုိင္ငံ၌ သတင္းသုံးလ်က္ ရွိပါသည္။ ၁၈.၆.၂၀၁၀ တြင္ က်ေရာက္ေသာ (၄၁)ႏွစ္ေၿမာက္ေမြးေန႔ကုိ အေမရိကန္နိင္ငံရွိ ရဟန္းဒကာမၾကီး ေဒၚၿမသိန္း၏ ေနအိမ္တြင္ ဘုရားအမွူးထား၍ Azusa ေက်ာင္းတိုက္မွ ဆရာေတာ္ ဦးဧသက ၊ Norwalk ေက်ာင္းတုိက္မွ ဆရာေတာ္ ဦးသဇၨန အစရွိေသာ ဆရာေတာ္ ၆ ပါးတုိ႔ကုိ ဆြမ္းႏွင္ ့န၀ကမၼမ်ား ဆက္ကပ္ လွဴဒါန္းခဲ ့ပါတယ္။ Azusa ေက်ာင္းတုိက္တြင္ ေခတၱေရာက္ရွိေနေသာ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီး ဆရာေတာ္ကလည္း ပရိတ္ တရားေတာ္မ်ားကုိ အထူးရြတ္ဖတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ၾကြေရာက္လာၾကေသာ ဒကာ၊ ဒကာမ မ်ားကုိ ပရိတ္တရားေရမ်ားကုိလည္း ေ၀ငွေပးၿပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ့မ်ားၿပဳခဲ ့ၾကပါတယ္ ။


















18 June, 2010

ဆရာေတာ္ ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ) ေမြးေန႔အလွဴေတာ္

ဆရာေတာ္ ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ) ေမြးေန ့အလွဴအၿဖစ္ ၿမန္မာၿပည္မွ တပည့္ ဒကာ ဒကာမမ်ားမွ ဆရာေတာ္ကိုယ္စား ဗဟန္းၿမိ ု ့နယ္၊ ၀ကၤဘာလမ္းရွိ ၿမန္မာအမ်ဳိးသမီးမ်ား ဖြံ႕ျဖိဳးတုိးတက္ေရးအသင္းသုိ႔ ပညာသင္စရိတ္ အၿဖစ္ ေငြပေဒသာ က်ပ္ေငြ ႏွစ္သိန္း နဲ ့ အာဟာရဒါနအၿဖစ္ ေန႔လည္စာကိုလည္း လွဴဒါန္းခဲ့ ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေရးသားထားေသာ စာအုပ္မ်ားကုိလည္း ၿမန္မာအမ်ဳိးသမီးမ်ား ဖြံ ့ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးအသင္း စာၾကည္ ့တုိက္အတြက္ လွဴဒါန္းခဲ ့ပါတယ္။ ငါးလႊတ္ၿခင္း ၊ စာကေလးလႊတ္ၿခင္း မ်ားကုိလည္း ဆရာေတာ္အတြက္ လွဴဒါန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒကာ ဒကာမမ်ားမွလည္း အသင္းသုိ ့အခ်ဳိရည္ဗူးနဲ႔ မုန္႔ ့မ်ားကုိလည္းလွဴဒါန္းခဲ ့ၾကပါတယ္။









28 May, 2010

ဂတိခ်ိဳခ်ိဳ ဂတိခါးခါး


တစ္ခါတုန္းက အနိ၀တၱျဗဟၼဒတ္မင္းဆုိတာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အနိ၀တၱဆုိတာ ျမန္မာလုိ ျပန္ရင္ေတာ့ ေနာက္မဆုတ္တဲ့မင္းလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရပါ တယ္။ အဲဒီမင္းက ဘာကုိပဲလုပ္လုပ္ ေနာက္ဆုတ္ေလ့ မရွိပါဘူးတဲ့။
တစ္ေန႔ေတာ့ အနိ၀တၱမင္းက ဥယ်ာဥ္ေတာ္ကုိ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာမီး ထေလာင္ပါတယ္။ မီးက အစုိအေျခာက္ မေရြး သစ္ပင္ျမက္ပင္ေတြကုိ အကုန္ေလာင္ေတာ့တာပါ။ ေနာက္မဆုတ္ဘဲ ေရွ႔ကုိ တုိးတုိးျပီးေတာ့ ေလာင္သြား တာပါ။ အနိ၀တၱမင္းက ေလာင္ေနတဲ့ မီးကုိ ဥပမာျပဳျပီး အာရုံနိမိတ္ ယူပါတယ္။
“ မီးတစ္ဆယ့္တစ္ပါးဟာ သတၱ၀ါေတြကုိ ႀကီးစြာ ဆင္းရဲေစလ်က္ ေနာက္ကုိ မဆုတ္ဘဲ ဆက္ဆက္ ေလာင္သြားတယ္။ ငါလည္း ဒီဆင္းရဲ ေတြျငိမ္းဖုိ႔ ဒီမီး ေလာင္သလုိ မဂ္တည္းဟူေသာ မီးနဲ႔ ကိေလသာေတြကုိ ေလာင္ျပီး ဘယ္လုိ သြားရပါ့မလဲ”လုိ႔ အေတြးနိမိတ္ယူပါတယ္။
ေနာက္ ေရွ႔ဆက္သြားေတာ့ ျမစ္ထဲက ငါးေတြကုိ ဖမ္းေနတဲ့ တံငါသည္ေတြကုိ ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပုိက္ကြန္မွာ မိေနတဲ့ ငါးတစ္ေကာင္းက ပုိ္က္ကြန္ကုိ ျဖတ္ျပီး ထြက္ေျပးသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ တံငါသည္ေတြက “ငါးက ပုိက္ကြန္ကုိ ျဖတ္ေျပးသြားျပီ”လုိ႔ ေအာ္ပါတယ္။
အနိ၀တၱမင္းက ဒီအသံၾကားေတာ့ ေရွ႔ကအတုိင္း အာရုံနိမိတ္ယူမိ ျပန္ပါတယ္။
“ငါလည္း မဂ္ဥာဏ္နဲ႔ တဏွာဒိဌိ တည္းဟူေသာ ပုိက္ကြန္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ ေလာက္ ျဖတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ”လုိ႔ ေတြးပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရထားတဲ့ မင္းအျဖစ္ကုိစြန္႔ျပီး ၀ိပႆနာ တရားေတြ အားထုတ္လုိက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
(အပါဒါန္အ႒ကထာ၊ စာမ်က္ႏွာ၂၁၀) သုတၱနိပါတ္အ႒ကထာ ပတြဲ၊ စာမ်က္နွာ ၁၀၂)
အနိ၀တၱမင္းကေတာ့ ေလာင္ေနတဲ့မီး၊ ပုိက္ကြန္က လြတ္သြားတဲ့ ငါးကုိၾကည့္ျပီး သံေ၀ဂျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ သံသေ၀ဂကုိပဲ အေျခခံျပီး တရားအား ထုတ္လုိက္တာ တရားထူး တရားျမတ္ ရသြားခဲ့ပါတယ္။
ကုိယ့္၀န္းက်င္မွာ သံေ၀ဂျဖစ္စရာ သက္ရွိသက္မဲ့ေတြ အမ်ားႀကီးရယ္ပါ။ ဒါေတြကုိ ၾကည့္ုျပီး သံေ၀ဂျဖစ္ၾကတဲ့သူေတြ ရွိၾကသလုိ မျဖစ္ၾကတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ပါရမီရွင္ေတြကေတာ့ မျမဲတဲ့ သေဘာတရားေတြကုိ သိျပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ မင္းစည္းစိမ္ကုိစြန္႔ တရားအားထုတ္ ေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္လုိ႔ ပါရမီ မျပည့္ေသးလုိ႔ တရားထူး မရေသးရင္ေတာင္ ေနာက္ဘ၀ ေတြမွာလည္း ဆက္စြန္႔ျပီး ဆက္အားထုတ္ ေနဦးမွာပါ။ စြန္႔ရဲတဲ့အထုံ ပါသြားရင္ ေနာက္ဘ၀ေတြမွာလည္း စြန္႔ဖုိ႔ ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ မစြန္႔ရဲေသးတဲ့ စာေရးသူတုိ႔သာ သံသရာထဲမွာ က်န္ေနၾကရတာပါ။ စြန္႔ရဲတဲ့ သူေတြက စြန္႔ျပီး မစြန္႔ရဲတဲ ့သူေတြကေတာ့ စားေနၾကတုန္းပါ။
စာေရးသူရဲ့ဇာတိ အင္းမဆုိတာ သေရေခတၱရာ ျပည္ခရုိင္ထဲကပါ။ တစ္ႏွစ္ကုိ ႏွစ္ေခါက္ ေလာက္ေတာ့ ျပည္ကုိ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္ေ၇ာက္ရင္ အျမဲသြားျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ေနရာရွိပါတယ္။ ေရႊဘုံသာမုနိရယ္ သေရေခတၱရာ နန္းေတာ္ေဟာင္း ေနရာရယ္ပါ။
ေရႊဘုံသာမုနိမွာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈျပဳ၊ မျမင္အပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ အမွ်အတမ္း ေပးေ၀ျပီးရင္ နန္းေတာ္ေဟာင္း ေနရာကုိ ၾကည့္ရတာ အရသာတစ္ ခုလုိ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။ ေနာက္ နန္းေတာ္ေဟာင္းကုိ ကားနဲ႔ တစ္ပတ္ပတ္္ျပီး ၾကည့္လုိက္ပါေသးတယ္။ ၾကည့္ရတုိင္းလည္း ဘယ္အခါမွ ရုိးမသြားခဲ့ပါဘူး။ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းေနခဲ့တာပါ။
တကယ္ဆုိ နန္းေတာ္ေဟာင္းကုိ ၾကည့္ျပီး သံေ၀ဂ ပြားရမွာပါ။ သံေ၀ဂမပြားဘဲ အနုပညာတစ္ခုလုိ ခံစားေနေတာ့ တရားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
သေရေခတၱရာမွာ မင္းဆက္(၂၅)ဆက္ သံလ်က္ကုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘာမွ မျမဲတဲ့ သေဘာတရားအရ ပ်က္စီးျခင္းသာ အဆုံးရွိတဲ့ သေဘာတ၇ားအရ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာ သံလ်က္ကုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ မင္းေတြ တစ္ပါး မွ မရွိေတာ့သလုိ သူတုိ႔ကုိင္ခဲ့တဲ့ သံလ်က္ေတြလည္း တစ္လက္မွ မရွိေတာ့ပါ ဘူး။ ဘယ္ဘ၀ ဘယ္ေဒသ ေရာက္ေနမွန္းလည္း မသိရေတာ့ပါဘူး။
သံလ်က္ ကုိင္ခြင့္ရတယ္ဆုိတာ အတိက္ဘ၀ေတြက ကုသိုလ္ပါရမီႀကီးခဲ့ လုိ႔ပါ။ ဒီေတာ့ ခပ္ညံညံ့မဟုတ္ဘဲ ကုသိုလ္ ပါရမီ ပါခဲ့သူဆုိတာ ေတြးလုိ႔ရပါ ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ပါလာတဲ့ ကုသိုလ္ပါရမီကုိ အရင္းတည္ျပီး မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ရ ေၾကာင္း ကုသိုလ္ပါရမီေကာင္းေတြကုိပဲ ဆက္ျပီး ျဖည့္သြားေလသလား၊ ပါခဲ့တဲ့
ကုသိုလ္ပါရမီေတြကုိပဲ ထုိင္ျပီးစားသြားၾကေလသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။
တစ္ခ်ိဳ႔လည္း ဂတိခ်ိဳခ်ိဳကုိ ေရာက္ေနၾကမွာပါ။ တခ်ိဳ့က်ေတာ့ ဂတိခါးခါးကုိ ေရာက္ခ်င္ ေရာက္ေနၾကမွာပါ။ မ်ိဳးဆက္အဆင့္ဆင့္ ျခားသြားျပီ ဆုိေတာ့ ဂတိခါးခါးေရာက္ ေနသူေတြအတြက္ ရည္မွန္းျပီး ကုသိုလ္ျပဳ အမွ်ေ၀ ေပးဖုိ႔လည္း ဘယ္သူကမွ စိတ္ကူးမရွိေတာ့ပါဘူး။
ေလာကီေရးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကုတၱရာ ေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါရမီပါခဲ့သူ မပါခဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္ အားထုတ္ရင္ ပါရမီ ပါခဲ့သူက မပါခဲ့သူ လုိက္မမီေအာင္ကုိ အက်ိဳးေပး ပါတယ္။ ပါရမီပါခဲ့တဲ့ သူေတြ အလုပ္လုပ္ရင္ ပုိျပီးထိေရာက္ပါတယ္။
ဘုရားေဟာအရ ဘာမွ မျမဲပါဘူး။ တစ္ေန႔မွာ ပ်က္စီးမွာပါပဲ။ ေႏွးတာနဲ႔ ျမန္တာပဲ ကြာပါလိမ့္မယ္။ ျမဲတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘုရားေဟာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ ေနမွာပါ။
ဘာမွ မျမဲတဲ့ေလာကႀကီးမွာ ကုိယ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကုိယ့္ေနာက္ ပါမယ့္ တရားေတြ ရွာနုိင္ဖုိ႔ သိပ္ျပီး အေရးႀကီးပါတယ္။
အမွန္ေတာ့ မျမဲတဲ့တရားေတြနဲ႔ ေနေနရတာ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး ။ အျမဲပူေနရတာပါ။ ကုိယ့္ေနာက္ပါမယ့္ တရားေတြနဲ႔ ေနေနရင္ တရားေတြက ျပန္ေစာင့္ေရွာက္ ေနတဲ့အတြက္ စိတ္က အျမဲေအးခ်မ္းေနမွာပါ။ ကုိယ့္ေနာက္ပါမယ့္ တရားေတြကုိ အျမဲမဟုတ္ေတာင္ အခ်ိန္ေလးတစ္ခု အေနနဲ႔ ပြားမ်ား အားထုတ္တာေတာင္ စိတ္ကေလး တဒဂၤေလး ေအးခ်မ္းေနတာ က သက္ေသပါ။
စာေရးသူကေတာ့ မျမဲတဲ့ ။ ပ်က္စီး သြားျုပီျဖစ္တဲ့ သေရေခတၱရာျမိဳ႔ ေဟာင္း တစ္ေနရာကုိ ေရာက္ျမဲလည္း ေရာက္ေနဦးမွာပါ။ ၾကည့္ျမဲလည္း ၾကည့္ ေနဦးမွာပါ။ တစ္ေန႔ေသာအခါ မွာေတာ့ သံေ၀ဂအၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ျဖစ္ပါေစလုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။
ခႏၶာကုိယ္ စား၀တ္ေနေရး ရွိေနတဲ့အတြက္၊ မိသားစု ရွိေနတဲ့အတြက္ မျမဲတဲ့ တရားေတြလည္း လုိအပ္ေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မျမဲတဲ့ တရားေတြကုိ ခႏၶာ ကုိယ္လုိအပ္ခ်က္အရ မလႊဲမေရွာင္သာ အေနနဲ႔သာ သုံးျပီး မျမဲတာကုိ မျမဲမွန္းသိျပီး ကုိယ့္ေနာက္ပါမယ့္ တရားေတြကုိလည္း က်င့္သုံးရင္း ေနထုိင္သြားဖုိ႔ပါပဲ။
တကယ့္ေတာ့လည္း ေသရင္ မျမဲတဲ့ တရားေတြကုိ အကုန္လုံး ထားခဲ့ ၾကရမွာပါ။ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ မျမဲတဲ့ တရားေတြကုိ သိခြင့္ရေနတာကကုိ သူမ်ား နုိင္ငံထက္ သာေနပါျပီ။
အခု ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ၀ိပႆနာတရားကုိ မဂ္ေပါက္ ဖုိလ္၀င္ ျပေပးနုိင္တဲ့ သီလ သမာဓိ ပညာႀကီးတဲ့ ဆရားေတာ္ႀကီးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါက ကုိ ကုိယ့္နုိင္ငံက ကံေကာင္းေနတာပါ။
အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္မွ တရားကုိ ရွာမယ္ဆုိရင္ လူငယ္တစ္ေယာက္လုိ ခရီးမေပါက္ နုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ငယ္တုန္း က်န္းမာတုန္း ျဖည့္က်င့္ တာကေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။
အနိ၀တၱမင္းကေတာ့ မျမဲတဲ့ သေဘာတရားေတြ သိျပီး ဆက္လက္အား ထုတ္သြားတာ ဂတိခ်ိဳခ်ိဳ ဂတိခါးခါးေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာ ေတာ့ဘဲ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားခဲ့ပါျပီ။
ကုိယ္က အနိ၀တၱမင္းလုိ ဂတိခ်ိဳခ်ိဳ ဂတိခါးခါးက မလြန္ေျမာက္နုိင္ေသး ရင္ေတာင္ ကုိယ္ရထားတဲ့ ရာထူး႒ာနႏၱရ ေငြေၾကးဥစၥာ လုပ္ပုိင္ခြင့္ ကုိယ့္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့ သက္ရွိ သက္မဲ့ေတြကုိ ၾကည့္ျပီး “ေၾသာ္.. မျမဲတဲ့ တရားေတြဘဲ၊ တစ္ေန႔မွာ ဆင္ျခင္ ဆင္ျခင္ေပးရပါမယ္။ အဲဒီလုိ ဆင္ျခင္ တာေလးကုိလညး္ အထုံအေလ့ အက်င့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားရပါမယ္။ အထုံဆုိတာ အျမဲေလ့က်င့္ထားရင္ ထုံသြားတာပါပဲ၊ေလ့က်င့့္္စမွာသာ ကုိယ္က အားစုိက္ရတာပါ။ အထုံျဖစ္သြားရင္ေတာ့ အထူး အာရုံစုိက္စရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။ ဆင္ျခင္ျပီးတဲ့အခါ အနိ၀တၱမင္းကုိ အားက် အတုယူျပီး ၀င္ေလ ထြက္ေလပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ထင္ရွားတဲ့ ရုပ္နာမ္ တစ္ခုခုမွာ သတိကပ္ျပီး ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀ိပႆနာ တရားကုိ ႏွစ္မိနစ္ သုံးမိနစ္ေလာက္ေလး ရႈမွတ္လုိက္ဖုိ႔ပါ။
သံေ၀ဂစစ္စစ္၊ ၀ိပႆနာစစ္စစ္တာ့ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ျခင္ေနတဲ့ အခုိက္အတန္႔ ရႈမွတ္ေနတဲ့ အခုိက္အတန္႔ ေလးမွာေတာ့ အကုသိုလ္ ကိေလသာေတြ ကင္းေနတာ အမွန္ပါပဲ။ အကုိသုိလ္ ကိေလသာ ကင္း ေနရင္ တဒဂၤေလးေတာ့ စိတ္ေအး ခ်မ္းေနပါတယ္။
ဒါတင္မကပါဘူး။ ေနာက္ဘ၀ ေနာက္ဘ၀ေတြအထိလည္း ဆင္ျခင္တဲ့ အထုံ ပြားမ်ားတဲ့ အထုံေလးေတြ ဆက္ဆက္ပါသြားမွာပါ။ ဒီဘ၀ ဆင္ျခင္ပြားမ်ားရင္ ေနာက္ဘ၀ ေနာက္ဘ၀ေတြလည္း ဆက္ျပီး ဆင္ျခင ္ပြားမ်ားေနဦးမွာပါပဲ။ အဲဒီလုိ ဆင္ျခင္ ပြားမ်ားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ပါရမီျဖည့္ေနတယ္လုိ႔ လည္း သေဘာထားေပါ့။ တစ္ေန႔ကုိ ဆင္ျခင္တာ တစ္္မိနစ္၊ ပြားမ်ားတာ သုံး မိနစ္ စုစုေပါင္း ေလးမိနစ္ ေလာက္ေလးေတာ့ ေလ့က်င့္ ေလ့က်င့္သြားသင့္ပါ တယ္။ ေလးမိနစ္ဆုိေတာ့ ဘာမွ မၾကာပါဘူး ။ ေနာက္ဘ၀ ဘ၀အထုံေတြ အတြက္ အဲဒီေလာက္ ေလးေတာ့ အခ်ိန္ေပးသင့္ပါတယ္။ ပါရမီ ျပည့္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုမွာေတာ့ အနိ၀တၱမင္းလုိ တရားထူး ရသြားမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ရုံးတက္ရင္းလည္း ဆင္ျခင္ပြားမ်ားလုိ႔ ရပါတယ္။ ကားစီးရင္းလည္း ဆင္ျခင္ပြားမ်ား လုိ႔ရပါတယ္။ ေစ်းေရာင္းရင္းလည္း ဆင္ျခင္ပြား မ်ားလုိ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေရခ်ိဳးခန္း၀င ္ေနရင္းလည္း ဆင္ျခင္ ပြားမ်ားလုိ႔ ရတာပါပဲ။
ေရခ်ိဳးခန္း ၀င္ေနတုန္းဆုိ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတဲ့အတြက္ ၊ အသံတိတ္ဆိတ္မႈလည္း ရွိေနတဲ့အတြက္ ဆင္ျခင္ပြားမ်ားရတာ ပုိလုိ႔ေတာင္ လြတ္လြတ ္လပ္လပ္ရွိဦးမွာပါ။ ေရခ်ိဳးခန္း၀င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္လည္း မလာသလုိ ဖုန္းလည္း မလာပါဘူး။ ျပင္ပ လုပ္စရာလည္း ဘာမွမရွိပါဘူး။ ဘာအေႏွာက္ အယွက္မွမရွိတဲဲ့ တကယ့္ သီးသန္႕ကုိယ္ပုိင္ အခ်ိန္တစ္ခုပါပဲ။ ေရးခ်ိဳးခန္း ၀င္တာကေတာ့ လူတုိင္း လူတုိင္း တစ္ေန႔ကုိ တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ ေတာ့ မျဖစ္မေန ၀င္ၾကရတာပါ။ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရွိဘူးလုိ႔ ဆုိတဲ့ သူေတြအတြက္ “သီးသန္႔ ကုိယ္ပုိင္ အခ်ိန္ေလး”တစ္ခုပါ။ ကုိယ္က ေရခ်ိဳးခန္း ၀င္တုန္းမွာ ဆင္ျခင္ပြားမ်ားတဲ့ အထုံအေလ့ အက်င့္ေလး လုပ္ထားလုိက္ရင္ ေနာက္ဆုိ ေရခ်ိဳခန္း၀င္လုိက္တာနဲ႔ ဆင္ျခင္ျပီးသား၊ ပြားမ်ားျပီးသား ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ အျမဲဆင္ျခင္ ပြားမ်ား ေနတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိေပးေနရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ တရားေတြ အမ်ားႀကီး မလုပ္နုိင္ေသး ေပမယ့္ ေန႔စဥ္ မိနစ္ပုိင္း ဆင္ျခင္ ပြားမ်ားေနတဲ့အတြက္ “ ငါတရားနဲ႔ သိပ္ကြာဟ မေနပါဘူးေလ “ဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း အားေပးလုိ႔ရပါတယ္။ တရားမလုပ္ျဖစ္ေသးလုိ႔ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ဓာတ္ က်ရသူေတြအတြက္ ေျဖဆည္ရာ တစ္ခုပါ။
ဒီလုိပါပဲ ၊ ေစ်းေရာင္း ေနရင္းလည္း ဆင္ျခင္ပြားမ်ားလုိ႔ ရတာပါပဲ။ ေစ်း ဆုိတာ အခ်ိန္ျပည့္ေရာင္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကားထဲမွာ ၀ယ္သူမလာေသးတဲ့ အခ်န္ဆုိတာ ရွိေနတာပါပဲ။ ၀ယ္သူ မလာေသးတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဆင္ျခင္ပြားမ်ား ေနလုိ႔ရတာပါပဲ။ ဒါဆုိရင္ ေစ်းေရာင္းရင္း ကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ ဆင္ျခင္ ပြားမ်ားေနတဲ့ ေစ်းသည္ တစ္ေယက္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အကုသုိလ္ မကင္းတဲ့ ေစ်းေရာင္းမႈကုိ မျပဳပါဘူး။ ေစ်းေရာင္းရင္း ကုသိုလ္ျဖစ္တဲ့သူေတြ ရွိသလုိ ေစ်းေရာင္းရင္း အကုသိုလ္ ျဖစ္တဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။
ေစ်းေရာင္းတာဟာ သတိရွိရင္ နိဗၺာန္နဲ႔နီးရသလုိ သတိမရွိရင္ ငရဲနဲ႔လည္း နီးရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငရဲနဲ႔နီးတဲ့ ေစ်းေရာင္း နည္းကုိေတာ့ အထူး ေရွာင္ၾကဥ္ ရပါမယ္။
တရားထူး ရသြားၾကတဲ့ ေထရီေထရာ အရွင္ျမတ္ေတြဟာ တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး ဆင္ျခင္ပုံခ်င္းေတာ့ မတူၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကုိယ္အားက်ၾကည္ညိုတဲ့ ေထရီ ေထရာ တစ္ပါးပါးရဲ့ ဆင္ျခင္မႈကုိ အတုယူျပီး ဆင္ျခင္လုိ႔ ရသလုိ ကုိ္ယ္ၾကားဖူး တဲ့ ေရွးေရွး ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြရဲ့ ဆင္ျခင္မႈမ်ိဳးေတြန႔ဲလည္း ဆင္ျခင္လုိ႔ ရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ္နားလည္ သေဘာေပါက္တဲ့ ဆင္ျခင္မႈမ်ိဳးနဲ႔လည္း ဆင္ျခင္လုိ႔ ရပါတယ္။
သီလ သမာဓိ ပညာ ႀကီးမားတဲ့ ေရွးေရွး ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြရဲ့ ဆင္ျခင္မႈေလာက္ အဆင့္မျမင့္ေပမယ့္ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ့ အျပဳအမူ အတုိင္း အတုယူ က်င့္သုံးေနတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ၾကည္ညုိလုိ႔ရေနပါျပီ။ ဒါ သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ ကူးဆက္တယ္လုိ႔လည္း ေခၚပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကုိယ့္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ သက္ရွိသက္မဲ့ မျမဲတဲ့သေဘာ တရားေတြကုိ ၾကည့္ျပီး “ေၾသာ္… မျမဲတဲ့ တရားေတြဘဲ၊ တစ္ေန႔မွာ ပ်က္စီးရမွာပဲ”လုိ႔ ေန႔စဥ္ ဆင္ျခင္ေပးပါ။ ေနာက္ဘ၀မွာ အထုံပါရမီေလးပါသြား ေအာင္လုိ႔ပါ။

ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္း
ဇႏၷ၀ါရီ ၂၀၁၀

က်မ္းကုိး ပုံေတာ္စုံေထရအပါဒါန္၀တၳဳေတာ္ႀကီး(အရွင္ဓမၼသာမီဘိ၀ံသ)

အိမ္လြမ္းသူဘေလာ့ဘ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္

ပါရမီ အခ်စ္


ေမတၱာ ဆိုတဲ့ ပါဠိရဲ့ အနက္ကို ခ်စ္ၿခင္းလို့ အနက္ ၿပန္ၾက ပါတယ္။ အခ်စ္က သံုးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။

၁။ ခ်စ္သူ အခ်စ္ရယ္
၂။ မိသားစု အခ်စ္ရယ္
၃။ ပါရမီ အခ်စ္ရယ္ ဆိုၿပီး သံုးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။

ခ်စ္သူ အခ်စ္ဆိုတာ မိန္းမ ေယာက်ာ္း အၿပန္အလွန္ ခ်စ္ၾကတဲ့ အခ်စ္ပါ။

မိသားစု အခ်စ္ဆိုတာက မိဘနဲ့ သားသမီး ညီနဲ့အကုိ ေမာင္နဲ့ႏွမ စသည္ မိသားစု အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကတဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးပါ။

ပါရမီ အခ်စ္ဆိုတာက ေတာ့ သူတစ္ပါးရဲ့ အကိ်ဳးကုိ ၿဖစ္ထြန္းမူ့ကုိ လိုလားတဲ့ အခ်စ္ပါ ။ပါဠိလို ေၿပာရင္ ေတာ့ တဏွာ ေပမရယ္၊ ေဂဟသိတ ေပမရယ္၊ ေမတၱာ ေပမရယ္ပါ။ ေမတၱာ ပါရမီမွာေတာ့ ေနာက္ဆံုး ၿဖစ္တဲ့ ေမတၱာ ပါရမီကုိ ယူရမွာပါ။

ပါရမီ အခ်စ္ဟာ သူတစ္ပါး အက်ိဳးကုိ ငဲ့ေနပါတယ္။ မိမိ အက်ိဳးကုိ မငဲ့ပါဘူး။ ကုိယ္က သူ့ကုိ ပါရမီ အခ်စ္နဲ့ ခ်စ္ၿဖစ္ေနရင္ သူ ၾကီးပြား ေစခ်င္တယ္ ၊တိုးတက္ ေစခ်င္တယ္ ၊ ေအာင္ၿမင္ ေစခ်င္တယ္။ အစစ အရာရာ အဆင္ ေၿပေစခ်င္တယ္။ သူ့ဆီက ဘာတံုၿပန္မူ့မွ မေမ်ာ္လင့္ ပါဘူး ။ ဒါ- ပါရမီ အခ်စ္ရဲ့ သေဘာေတြပါပဲ။

အေၾကာင္း တစ္ခုခုေၾကာင့္ သိခြင့္ ခင္ခြင့္ ရၾကတဲ့အခါမွာ ကုိယ္ကလည္း သူ့ကုိ ပါရမီ အခ်စ္နဲ့ ခ်စ္မယ္။ သူကလည္း ကိုယ့္ကုိ ပါရမီ အခ်စ္နဲ့ ခ်စ္မယ္ ႏွစ္ဦး စလံုးရဲ့ ခင္မင္မူ့ဟာ အစဥ္အၿမဲ ခိုင္ၿမဲေနေတာ့ မွာပါ။ တစ္ဆင့္တက္ၿပီး သူတရားထူး တရားၿမတ္ ရဖို့ အတြက္လည္း ကုိယ္က ကူညီမယ္။ ကုိယ္တရားထူး တရားၿမတ္ ရဖို့အတြက္လည္း သူကကူညီမယ္ ဆုိရင္ ပါရမီ အခ်စ္က နိဗၺာန္ အထိေတာင္ ေက်းဇူးၿပဳ ေနေတာ့တာပါ။

တစ္စံုတစ္ေယာက္ကုိ ကုိယ္က ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ပါရမီ အခ်စ္နဲ့ ခ်စ္ၿပီး နိဗၺာန္ရဲ့ အေထာက္အပံ့ေတြ အခါ အားေလ်ာ္စြာ ဖန္တီး ေပးေန ႏိုင္ရပါမယ္။ ဒီလိုပါပဲ၊ သတၱ၀ါ အားလံုး အေပၚမွာ ပါရမီ အခ်စ္နဲ့ ခ်စ္ႏိုင္ရမွာ ၿဖစ္သလို၊ ခ်စ္သူ အခ်င္းခ်င္း မိသားစု အခ်င္းခ်င္း မွာလည္း ပါရမီ အခ်စ္ ပါတဲ့ အခ်စ္ေတြ တြဲ တြဲ ပါေနပါမွ အစဥ္အၿမဲ ခိုင္ၿမဲေနမွာပါ။ ခ်စ္သူ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ေနၾကတဲ့ ေနရာမွာ တဏွာ ရာဂကုိ အေၿခခံတယ္ ဆိုေပမဲ့ သူကုသိုလ္ ၿဖစ္ဖို့ ကုိယ္က ဖန္တီးေပး ေနမယ္။ ကိုယ္ ကုသိုလ္ ၿဖစ္ဖို့အတြက္ သူက ဖန္တီး ေပးေနမယ္ ဆိုရင္ ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ရန္ၿဖစ္တယ္၊ မုန္းတယ္ ဆိုတာ ေတြဟာ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ရွာလို့ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ ပါဘူး။

ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ရဲ့ မိသား စုဘ၀ေလးဟာ ၿငိမ္းၿငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္းေလး ရွိေနရံုတင္ မကပဲ တရားထူး တရားၿမတ္ ရဖို့လည္း အေထာက္ အပံ့ေတြ ၿဖစ္ေန ေတာ့မွာပါ။ အဆင္မေၿပမူ့ ေတြၿဖစ္တယ္ဆိုတာ တဏွာေပမ အခ်စ္ေလာက္နဲ့ပဲ ခ်စ္ေနၾကလို.ပါ။ ပါရမီ အခ်စ္ မပါၾက လို့ပါ။ ဒီသေဘာေလးကုိ အာရံုၿပဳၿပီး အစဥ္သၿဖင့္ ခိုင္ၿမဲ ေနဖို့ ပါရမီ အခ်စ္ေလးပါ တြဲ ပါေပးရပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ့ မိသားစုေတြမွာ အဆင္မေၿပ ၿဖစ္တယ္ ဆိုတာလည္း ပါရမီ အခ်စ္ မပါ ၾကလို.ပါ။ ကိုယ့္မွာ ပါရမီ အခ်စ္သာ ရွိေနရင္ တဖက္က မသိလို့ မွားတဲ့ အမူအရာကုိ ၿပဦးေတာ့ သူ.ကုိ ကုိယ္က ေဒါသမထြက္ပဲ “ေၾသာ္..သူမသိလို့ ပဲေလ” ဆိုၿပီး ခြင့္လြတ္ၿပီးသား ၿဖစ္ေန တတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿဖစ္ေပၚလာတဲ့ ၿပသနာကုိ တရား သေဘာေလးနဲ့ ေၿဖရွင္း တတ္သလို အမွား ၿပဳသူ တစ္ဖက္သား ကုိလည္း တရားနဲ့ ၿပန္လည္ ေဖးမ တတ္ပါေသးတယ္။

ၿပသနာ တစ္ခုခု ၿဖစ္လာၿပီ ဆိုရင္ ကုိယ္ဖတ္ခဲ့ နာခဲ့ က်င့္ခဲ့တဲ့ တရားေတြ ၿပန္အာရံုၿပဳၿပီး တရားသေဘာနဲ့ ၿပန္ေၿဖရွင္းရ ပါတယ္။ တကယ္လို့ မတရားတဲ့ သေဘာနဲ့ ၿပန္ေၿဖရွင္းခဲ့ရင္ မတရားတဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြပဲ ၿပန္ၿဖစ္ေတာ့တာပါ။ မတရားတဲ့ တံု့ ၿပန္မူ့ ေတြဟာ တစ္ဘက္သားမွာ တစ္သက္တာ စိတ္ဒဏ္ရာ ရသြားေစတာပါ။ တစ္သက္တာ ရသြားတဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာကုိ ၿပန္ကုဖို့ ခက္သြားပါၿပီ။ ဘသဆိုတာ အၿမဲတမ္း အဆင္ေၿပ မေန ႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ကာလ တစ္ခုခုမွာ ၾကီးမားတဲ့ အဆင္မေၿပ မူ.ၾကီးေတြ ၿဖစ္လာ ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကုိယ္ ပါရမီ အခ်စ္နဲ့ ခ်စ္ခဲ့ရသူေတြက ကုိယ့္အနားကုိ ေၿပးလာၾကမွာပါ။

ဘ၀မွာ ကုိယ္က ပါရမီ အခ်စ္နဲ့ ခ်စ္ခဲ့ရသူ မရွိခဲ့ဘူး။ ကုိယ့္ေၾကာင့္ စိတ္ဒဏ္ရာ ရေစခဲ့တဲ့ သူေတြပဲ ရွိခဲ့တယ္ ဆိုရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ အဲဒီ အဆင္မေၿပမူ. ေတြနဲ့ပဲ ေသသြားမယ္ဆိုရင္ တရားလည္း မကပ္လိုက္ႏိုင္ရင္ မေကာင္းတဲ့ ဂတိ တစ္ခုခုကုိ ေရာက္သြား ႏိုင္ပါတယ္။

ပုထုုဇဥ္ေတြရဲ့ သေဘာက ကုိယ့္အမွားကုိ ကုိယ္ၿပန္ၿမင္ခဲ ၾကပါတယ္။ အဲဒီ အခါမ်ိဳးမွာ ကုိယ့္ကုိ ပါရမီ အခ်စ္နဲ့ ခ်စ္သူ ၊ဒါမွမဟုတ္ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္း တစ္ဦးဦးက ကုိယ့္အမ်ားကုိ ၿမင္ၿပီး ၿပဳၿပင္ ေပးတဲ့အခါ၊ ၿပဳၿပင္ေပးတဲ့ အတိုင္း လက္ခံ က်င့္သံုး ရပါတယ္။ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ ဥပကၡာၿပဳ သြားေအာင္ ၿပဳၿပင္ေဖးမမူ.ကုိ မ်က္ကြယ္ မၿပဳရပါဘူး။ အေလးအနက္ထား က်င့္သံုး ေပးရပါတယ္။
ဒီေတာ့ ပါရမီ အခ်စ္ဆိုတာ လူတိုင္း လူတိုင္းအတြက္ လိုအပ္ေန ေတာ့တာပါ။ ေမတၱာ ဆိုတာ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့ သူေတြကုိ ထိုင္ၿပီး ပြားေနတာ နဲ့တင္ မလံုေလာက္ ေသးပါဘူး။ ထိုင္ၿပီး ပြားတာက ပြားေမတၱာပါ။ ကံအေနနဲ့ ေၿပာရရင္ မေနာကံ ေမတၱာပါ။ ပြားေမတၱာ နဲ့အတူ ထားေမတၱာ ကုိလည္း က်င့္သံုး ႏိုင္ရပါမယ္။

သူတစ္ပါး အက်ိဳးရွိ ေစမဲ့ စကားေလးေတြ ေၿပာၿပေပးတာ၊ သူတစ္ပါး အက်ိဳးရွိ ေစမဲ့ အလုပ္ ကေလးေတြ ၿပဳလုပ္ေပးတာ ေတြပါ။ ကံအေနနဲ့ ေၿပာရင္ေတာ့ ၀စီကံ ေမတၱာနဲ့ ကာယကံ ေမတၱာပါ။ ဘယ္လို စကားမ်ိဳးပဲ ေၿပာရေၿပာရ ေမတၱာနဲ့ ေၿပာေပးတာ၊ ဘယ္လို အလုပ္ပဲ လုပ္ရလုပ္ရ ေမတၱာနဲ ့လုပ္ေပးတာ၊ ၿမန္မာလို ေၿပာရင္ သူတစ္ပါး အက်ိဳး ငဲ့ငဲ့ၿပီး ေၿပာေပးတာ၊ သူတစ္ပါး အက်ိဳး ငဲ့ငဲ့ၿပီး လုပ္ေပး တာေတြပါ။ ဒါေတြဟာ ထားေမတၱာ ေတြပါပဲ။

တစ္ေန. တစ္ေန. လူမ်ိဳးစံုနဲ့ ဆက္ဆံေန ၾကရတာ ဆုိေတာ့ ကုိယ္က ေမတၱာ ပါပါေလးသာ ေၿပာဆို ၿပဳမူေပးရင္ သူတစ္ဖက္သားမွာ အဆင္ေၿပၿပီး စိတ္ေတြ ခ်မ္းသာ သြားတာပါ။ သူတင္လားဆို ကိုယ္လည္း ထပ္တူ စိတ္ခ်မ္းသာ ရၿပန္တာပါ။ ကုိယ္က်ိဳးကုိ ငဲ့ထားရင္ စကားေၿပာတာ ကအစ ေပါ့ေပ့ါပါးပါး မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘာၿဖစ္လို.လဲ ဆုိေတာ့ စကားေၿပာတဲ့ အခါတိုင္း “ငါ့အတြက္ ”ဆိုတာၾကီးက ရင္ထဲမွာ ရွိေနတာ ဆိုေတာ့ ေၿပာရတာ မလြတ္လပ္ ေတာ့ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ ဘာမွ မခက္ပါဘူး။ အိပ္ရာထ ကုိယ္လက္ သန့္စင္ၿပီးတာ နဲ့ “ငါ ဒီေန. ဘယ္သူ နဲ့ပဲ ေတြ.ေတြ. ေမတၱာပါတဲ့ စကားေလးေတြပဲ ေၿပာေပးမယ္၊ ေမတၱာပါတဲ့ အလုပ္ေလးေတြ ပဲလုပ္ေပးမယ္”လို့ စိတ္ထဲက သံုးၾကိမ္ေလာက္ အဓိ႒ာန္ ထားလုိက္ရင္ လူတစ္ေယာက္နဲ့ ဆက္ဆံလိုက္ ရတာနဲ့ ေမတၱာ ဆိုတာေလးကုိ ေၿပးသတိရ ေတာ့တာပါ။

တစ္လေလာက္ ေလ့က်င့္ၿပီး က်င့္သံုး ၾကည့္လိုက္ရင္ ေနာက္ပိုင္း ဆက္ဆံမူ့ ေတြဟာ ေမတၱာ ပါၿပီးသား ၿဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။
တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ ေတြဆိုေတာ့ ကုိယ့္ရဲ့ စိတ္ဟာ အၿမဲတမ္းေတာ့ ၿဖဴေဖြး သန့္စင္ မေနႏိုင္ ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ အာရံုဆုိး တစ္ခုခုေၾကာင့္ ညစ္ေထးသြား တတ္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို အခါမ်ိဳး မွာ “ ငါ ေမတၱာ ပါရမီ ၿဖည့္က်င့္ခ်င္သူ ၊ငါက ေမတၱာ ပါရမီ ၿဖည့္က်င့္ခ်င္သူ” ၊လို့ ဆက္ကာ ဆက္ကာေလး ဆင္ၿခင္ေပး လိုက္ရင္ ပါရမီ ဓတ္ေတြ ရင္ထဲကုိ ၿပန္ေရာက္လာတာ မ်ားပါတယ္။

ပါရမီ အခ်စ္ရဲ့ သေဘာက သူတစ္ပါး အက်ိဳးကုိ ငဲ့ပါတယ္။ မိမိ အက်ိဳးကုိ လံုး၀ မငဲ့ပါဘူး။ ကုိယ္က အေၿခခံ သေဘာေလး ကုိ အာရံုၿပဳထား နိုင္ရပါမယ္။ ဒီေတာ့ ပါရမီ အခ်စ္နဲ့ ခ်စ္ႏိုင္ဖို့ အသက္ရွင္ေနသူ တစ္ဦးခ်င္း ဆီမွာကုိ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ အားလံုး အားလံုးဟာ ပါရမီ အခ်စ္ေတြနဲ.သာ ခ်စ္ေနၾကမယ္ဆုိရင္ ရုပ္၀တၱဳေတြ အလ်င္အၿမန္ မတိုးတက္ဦးေတာ့ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာေတာ ့အစဥ္သၿဖင့္ ၿငိမ္းေအး ေနမွာပါ။ အဲဒီ ၿငိမ္းခ်မ္းမူ. ကုိ အေၿခခံၿပီး ၀ိပႆနာ ဘက္ကုိ ကူးလိုက္ရင္ တကယ့္ ပန္းတိုင္ အစစ္ရဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚကုိ တန္းကနဲ ေရာက္သြားေတာ့ မွာပါ။

သတၱ၀ါ အားလံုး ပါရမီ အခ်စ္ေတြနဲ့ ပဲ ခ်စ္ေနႏိုင္ဖို့ ဆိုတာ မၿဖစ္ႏုိင္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ မၿဖစ္ႏိုင္သူ ေတြၾကားထဲမွာ ခ်စ္တဲ့ စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၿဖစ္ႏိုင္သူ တစ္ေယာက္ ၿဖစ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾက ရပါမယ္။

ပါရမီ အခ်စ္နဲ့ မခ်စ္ဖူးၾက ေသးလို့သာ တစ္ၿခား အာရံုေတြကုိ စိတ္ညြတ္ ေနၾကတာပါ။ ပါရမီ အခ်စ္ကို ခ်စ္ဖူး ၿပီးသြားရင္ ကုန္ခဲ့သမွ် အခိ်န္ေတြကုိေတာင္ ၿပန္ေနာင္တရ ေနေတာ့မွာပါ။

ပုထုဇဥ္ဆိုေတာ့လည္း ကိေလသာေလး ေတြက ရွိေနေသးတာ ဆိုေတာ့ အၿမဲတမ္း ပါရမီ အခ်စ္နဲ. ခ်စ္ေနႏိုင္ဖို. ဆိုတာကေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ ပါရမီ အခ်စ္နဲ့ နီးလိုက္ ေ၀းလိုက္ေတာ့ ၿဖစ္ေနမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္က အဲဒီ နီးေနတဲ့ သေဘာေလး ေ၀းေနတဲ့ သေဘာေလးကုိ သတိနဲ့ ၿပန္သိေနဖို့ ပါပဲ။

ဘာပဲေၿပာေၿပာ ေတြ.ၾကဆံုၾက အခိုက္ေလးမွာ အၿပန္အလွန္ ကုိယ္စီ ပါရမီ အခ်စ္ကေလး ေတြနဲ့ ခ်စ္ေနဖို့ ပါပဲေလ။

ေရးသားသူ - အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေ၀ႏြယ္- အင္းမ)
ရုပ္ရွင္ ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္း စက္တင္ဘာ ၂၀၀၇

အခ်စ္မွ တစ္ဆင့္ နိဗၺာန္သို.

အခ်စ္ဟာ ေကာင္းသလားလို. ေမးရင္ေတာ့ မေကာင္းဘူး ေၿပာရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ေၾကာင့္ အရဟတၱမဂ္၊ အရဟတၱဖိုလ္ ကို ရႏိုင္ ပါတယ္တဲ့။ ဒီလိုေၿပာေတာ့ စာဖတ္သူက ခ်က္ခ်င္း လက္ခံခ်င္ ႏိုင္မွ လက္ခံႏိုင္မွာပါ။ ပ႒န္း ဥပနိႆယ ပစၥည္းကုိ အာရံုၿပဳ ၾကည့္လိုက္ပါ။

အကုသေလာ ဓေမၼာ၊ ကုသလႆ ဓမၼႆ ဥပနိႆယ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ အကုသိုလ္ တရားက ကုသိုလ္ တရားကုိ ၿပန္ ေက်းဇူးၿပဳပါတယ္တဲ့။ အကုသိုလ္က ကုသိုလ္ကုိ ၿပန္ေက်းဇူး ၿပဳတယ္ဆိုေတာ့ ဖတ္ရသူေတြ အဖို့ အံ့ၾသစရာ ၿဖစ္ေန ပါလိမ့္မယ္။
အဓိပၸါယ္ ကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ရာဂ ကို အမွီၿပဳၿပီး၊ ဒါနေတြ ၿပဳမယ္။ သီလေတြ ေဆာက္တည္မယ္။ ရွစ္ပါးသီလ၊ ကိုးပါး သီလ ကုိေစာင့္ထိန္းမယ္။ စ်ာန္ရေၾကာင္း သမထ ကမၼ႒န္း တစ္ခုခုကုိ ပြားမ်ားမယ္။ ၀ိပသနာ တရားကုိ ပြားမ်ားမယ္။ ဒါဆိုရင္တဲ့ မဂ္လည္း ရႏိုင္ပါတယ္။ အဘိညာဥ္လည္း ရႏိုင္ပါတယ္။ သမာတ္လည္း ရႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ ဒီအတိုင္း ေၿပာရင္ ရွင္းမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ပံု ၀တၴဳေလးနဲ့ တြဲေၿပာၿပလိုက္ရင္ ပိုရွင္း သြားပါလိမ့္မယ္။

ဒါေၾကာင့္ အားလံုးၾကားဖူးတဲ့ သုေမဓာ ရွင္ရေသ့ ၀တၴဳေလးကုိ ၿပန္အာရံု ၿပဳၾကည့္ရေအာင္။

ဒီပကၤရာ ၿမတ္စြာဘုရား ၾကြလာမဲ့ လမ္းမွာ ၀ိုင္းၿပီး လုပ္အားေပး ၾကေတာ့ သုေမဓာ ရွင္ရေသ့ေလး ကလည္း ၀င္ၿပီး လုပ္အား ေပးပါတယ္။ ေနာက္ ဒီပကၤရာ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ ၾကြလာေတာ့ သူေမဓာ ရွင္ရေသ့ေလးက သူတာ၀န္ယူ ထားတဲ့ ေၿမကြက္က မၿပီးေသးတာနဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကို တံတား အၿဖစ္ခင္းၿပီး လွဴ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သုမိတၱာ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳး သမီးေလးက ရေသ့ေလးကို ၿမင္ၿမင္ၿခင္း သံေယာဇဥ္ ၿဖစ္ၿပီး ခ်စ္သြားပါသတဲ့။ သုမိတၱာ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ေလးရဲ့ လက္ထဲ မွာ ဒီပကၤရာ ၿမတ္စြာ ဘုရားကုိ ကပ္လွဴဘို. ၾကာပန္း ရွစ္ခိုင္ကုိ ကုိင္ထားပါတယ္။ ၿမင္ၿမင္ခ်င္း ခ်စ္တဲ့စိတ္ ၿဖစ္သြားတာ ဆိုေတာ့ ကုိင္ထားတဲ့ ၾကာပန္း ရွစ္ခိုင္ထဲက ငါးခိုင္ကုိ ခြဲထုတ္ၿပီး သုေမဓာ ရွင္ရေသ့ေလးကုိ “ဒီၾကာပန္းေလး ေတြနဲ့ ၿမတ္စြာ ဘုရားကုိ လွဴပါေနာ္” လို. ေၿပာၿပီး ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူကေတာ့ သံုးခိုင္ပဲ ယူထားလိုက္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ရွင္ရေသ့ ပါရမီ ၿဖည့္က်င့္ ေနသမွ် ကာလ အေတာ အတြင္း “ကြ်န္မသည္ ရွင္ရေသ့နဲ့ အတူတကြ ပါရမီၿဖည့္ဘက္ ၿဖစ္ရပါလို့၏”လို့ ဆုေတာင္း လိုက္ပါတယ္။ဒီဘ၀ အတြက္ ဆုေတာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနာင္ဘ၀ ေနာင္ဘ၀ ေတြအတြက္ ဆုေတာင္းတာပါ။ ရေသ့ၿဖစ္ ေနတာဆိုေတာ့ ဒီဘ၀ အတြက္ေတာ့ မၿဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ။

ဒီပကၤရာ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း “သုေမဓာ ရွင္ရေသ့…ဒီ သုမိတၱာ အမ်ိဳးသမီးေလးဟာ သင္ဘုရား ၿဖစ္ဖို့ရန္ စိတ္တူ ကံတူ ပါရမီ ၿဖည့္ဘက္ ၿဖစ္လိမ့္မယ္” လို့ တစ္ခါတည္း ဗ်ာဒိတ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ ခ်စ္တဲ့ စိတ္ၿဖစ္ၿပီး ပါရမီ ဆုေတာင္း လိုက္ေတာ့ သုမိတၱာ အတြက္ မွန္ကန္ အက်ိဳးရွိတဲ့ ဆုေတာင္းတစ္ခု ၿဖစ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

သုမိတၱာဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ေလးဟာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ရာဂ ကုိ အမွီၿပဳၿပီး သံသရာမွာ ပါရမီ ၿဖည့္ဘက္ အၿဖစ္ က်င္လည္ရင္း ၊ ဒါနေတြၿပဳ၊ သီလေတြ ေဆာက္တည္၊ သမထ ေတြပြားမ်ား၊ ေနာက္ဆံုး ဘ၀မွာ ၀ိပႆနာ တရားေတြ ပြားမ်ား အားထုတ္ရင္း၊ အရဟတၱမဂ္၊ အရဟတၱဖိုလ္ ရသြား ပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ရာဂကုိ အမွီၿပဳၿပီး အရဟတၱမဂ္၊ အရဟတၱဖိုလ္ ရသြားတဲ့ ထင္ရွားတဲ့ သာဓက တစ္ခုပါ။ အခ်စ္က နိဗၺာန္ရဖို့ ေက်းဇူး ၿပဳလိုက္တာပါ။

ဇနီး ေမာင္ႏွံ နွစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ၿပဳ ၾကတယ္ဆိုတာ ရာဂကုိ အမွီၿပဳ ၿပီးၿပဳၾက ရတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္က ဒီရာဂ ကုိ အမွီၿပဳ ၿပီး ဒါနေတြ ၿပဳၿဖစ္ေအာင္၊ သီလေတြ ေဆာက္တည္ၿဖစ္ေအာင္၊ ၀ိပႆနာေတြ ပြားမ်ားၿဖစ္ေအာင္ သုေမဓာ ရွင္ ရေသ့နဲ့ သုမိတၱာ အမ်ိဳးသမီး ေလးတို့ကုိ အာရံုၿပဳၿပီး ၾကိဳးစား ရပါမယ္။

ဥပမာ- ကုိယ့္ခင္ပြန္းက အၿပင္ထြက္ၿပီး စီးပြားရွာ ေနမယ္၊ ရွာလို့ ရလာတဲ့ ေငြေၾကးေတြကုိ ဒါနေတြ ၿပဳေပးမယ္။ ခင္ပြန္း ေမြးေန.မွာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမွဳ. တစ္ခုခု ၿပဳေပးမယ္၊ ေမြးေန. မွာ နွစ္ေယာက္အတူ ဘုရားသြားမယ္၊ တရားပြဲေတြ အတူတူ သြားမယ္၊ မဂၤလာ ဆယ္ႏွစ္ေၿမာက္၊ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေၿမာက္၊ အထိန္းအမွတ္ အၿဖစ္ ဒါနေတြ ၿပဳမယ္။ အားတဲ့ ရက္ေတြမွာ ရိပ္သာကုိ တလွည့္စီ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ရိပ္သာ၀င္ တရား အားထုတ္မယ္ ၊ ဒါေတြဟာ အခ်စ္ကုိ အမွီၿပဳ ၿပီး ကုသိုလ္ေတြ ၿဖစ္ေနတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ကုိယ့္ခင္ပြန္း အၿပင္သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ခင္ပြန္း အတြက္ ဘုရားမွာ ပန္းကပ္၊ ေရကပ္ေပးမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဤေရ ေအးၿမသလို ကိုကိုလည္း စိတ္ေကာ ရုပ္ေကာ ေအးၿမပါေစလို့ ေမတၱာပို့ ေပး ေနမယ္ဆိုရင္ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ရာဂကုိ အမွီၿပဳၿပီး ကုသိုလ္ေတြ ၿဖစ္ေနတာပါ။ ပ႒န္း စကားနဲ့ ေၿပာရင္ ဥပနႆယ ပစၥည္းနဲ့ အၿပန္အလွန္ ေက်းဇူးၿပဳ ေနၾကတာပါ။ ကုသိုလ္ ေကာင္းမွဳ. ေတြကုိ အတူတူ ၿပဳေနတဲ့ အတြက္ ေနာင္ဘ၀ ေနာင္ဘ၀ ေတြအတြက္လည္း ေရစက္ဆံု ၾကရဦးမွာပါ။

တကယ္လို. အိမ္ေထာင္ မၿပဳရေသးတဲ့ သမီးရည္းစား ဘ၀မွာပဲ ရွိေနေသးတယ္ ထားဦး။ ခ်စ္သူတို့ သဘာ၀ အရ ေရႊတိဂံု ဘုရားကုိ သြားမယ္၊ ဘုရားမွာ ပန္းကပ္မယ္၊ ေရကပ္မယ္၊ ေရႊသကၤန္း ကပ္မယ္ ဘုရားရွိခိုး မယ္ဆိုၾကပါစို.။ သြားတံုးက ရာဂ ကုိ အမွီၿပဳ ၿပီးသြားၾကတာ ဒါေပမဲ့ ဘုရားေပၚ ေရာက္ေတာ့ ကုသိုလ္ေတြ ၿပဳၿဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါဟာလည္း အခ်စ္ကုိ အမွီၿပဳ ၿပီး ကုသိုလ္ေတြ ၿဖစ္ေနတာပါပဲ။

သြားတံုးကေတာ့ ရာဂကုိ အမွီၿပဳ ၿပီးသြားေပမဲ့ ရာဂ အဆင့္မွာပဲ ရပ္မေနဘဲ တစ္ဆင့္တက္ၿပီး ကုသိုလ္ေတြ ၿပဳလုိက္ေတာ့ အခ်စ္ကေန ကုသိုလ္ကုိ ေက်းဇူးၿပဳ သြားတာပါ။ ဟယ္..ရာဂ ဆုိတာ အကုသိုလ္ၾကီး ဆိုၿပီး နင္းကန္ အၿပစ္တင္ ေနရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ အကုသိုလ္ ဆိုတဲ့ ရာဂ ကုိ အမွီၿပဳၿပီး အရဟတၱမဂ္၊ အရဟတၱဖိုလ္ ရႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ကုိယ္က သေဘာေပါက္ ထားဖို့ပါပဲ။

တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ရာဂကုိ အမွီၿပဳၿပီး တစ္ဆင့္ တက္ရမွာကုိ မတက္ဘဲ ရာဂနဲ့ပဲ ရပ္ေနမယ္၊ အခ်စ္နဲ့ပဲ ရပ္ေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ အရဟတၱမဂ္၊ အရဟတၱဖိုလ္ ရႏိုင္မွာလဲ။

ဒီေတာ့ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ရာဂကုိ အမွီၿပဳၿပီး အကုသိုလ္ ကေန ကုသိုလ္ကုိ တစ္ဆင့္တက္တဲ့ ဥပနိႆယ ပစၥည္းေတြ ၿဖစ္ေနဖို.ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီ ဥပနိႆယ ပစၥည္းေတြဟာ ေနာင္ဘ၀ ေနာင္ဘ၀ ေတြထိလည္း လိုက္ၿပီး ေက်းဇူးၿပဳ ေနဦးမွာပါ။ ေနာက္ဆံုး နိဗၺာန္ ရတဲ့ အထိ ေက်းဇူးၿပဳ သြားမွာပါ။

ႏွစ္ေယာက္လံုး တရားအသိ ရွိထားတဲ့ သူေတြဆိုရင္ အမွားၿပဳဖို့လည္း ခဲယဥ္း ၾကသလို၊ ႏွစ္ေယာက္ စလံုးဟာ တရား ရိပ္သာ ၀င္ ထားၾက၊ တရား အားထုတ္ဖူးတဲ့ သူေတြ ဆုိရင္ေတာ့ တရား အသိ ေလးေတြနဲ့ ဆိုရင္ ဘ၀ကို အဓိပၸါယ္ ရွိရွိ ၿငိမ္းၿငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္းေလး တည္ေဆာက္ သြားလို့ ရပါတယ္။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ ပ႒န္း ဥပနိႆယ ပစၥည္းေတြ ေန.စဥ္ ၿဖစ္ ၿဖစ္ေနဖို့ပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ အမွားနည္းတဲ့ “ရာသက္ပန္ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ဘ၀ေလး” ၿဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။

ေရးသားသူ - အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေ၀ႏြယ္- အင္းမ)
အလင္းတန္း ဂ်ာနယ္။ ၄. ၉. ၂၀၀၆

29 April, 2010

ေဒါသကို ဘယ္လိုပယ္မလဲ

ဒီေမးခြန္းရဲ့ အေျဖကုိ စာေရးသူ ကုိ္ယ္တုိင္လည္း သိပ္သိခ်င္ေနတာပါ။

ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ ေဒါသ ျဖစ္မိတဲ့အခါ ရင္ထဲက "ဒုတ္. ဒုတ္" “ဒုတ္. ဒုတ္"နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။ ေဒါသျဖစ္တာထက္ အိပ္မေပ်ာ္တာက ပုိေတာင္ စိတ္ဆင္းရဲရပါတယ္။ အဲဒီ အိပ္မေပ်ာ္ တာ တစ္ခ်က္နဲ့တင္ ေဒါသမျဖစ္ခ်င္ တာပါ။
မျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ ျဖစ္ေနရတုန္းပါ။ အနာဂါမ္ မျဖစ္ သေရြ႔ေတာ့ ျဖစ္ေနရဦးမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဒါသကုိ ဘယ္လုိ ပယ္ရမလဲ ဆုိတာကုိ သိပ္သိခ်င္တာပါ။

မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ေဒါသနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ၀မၼိကသုတ္တရားေတာ္မွာ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ တကယ့္ျဖစ္စဥ္ ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္ကုိ ထည့္ေဟာထားဖူးပါတယ္။

ေဟာစဥ္တရားေတာ္က ဒီလုိပါ။

“တစ္ခါက..
သုဓမၼ၀တီပုံႏွိပ္တုိက္က တုိက္အုပ္ ဦးပန္းေမာင္ဆုိတဲ့ ဒကာႀကီးက မွတ္ဖြယ္ ၀တၳဳကေလး တစ္ခုကုိ ေျပာပါတယ္။ ဦးပန္းေမာင္ဆုိတာ ဒကာလူ ၾကားေကာင္း ၾကားဖူးပါ လိမ့္ မယ္။ အဲဒီ ဦးပန္းေမာင္က ေရဒီယုိထဲက ေနျပီးေတာ့ "မျဖစ္စေလာက္တရားေတာ္" ေဟာမယ္ဆုိလုိ႔ "ဘာမ်ား ေဟာမွာ ပါလိမ့္မတုန္း"လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက နားေထာင္ေနတယ္။ သူ ေျပာပုံက မျဖစ္စေလာက္ကေလးနဲ႔လည္း ဒုကၡျဖစ္တတ္တယ္၊ မျဖစ္စေလာက္ကေလးပဲ ဆုိ ျပီးေတာ့ မရုိမေသ မလုပ္လုိက္ပါနဲ႔တဲ့။ ဒကာလူေရာ အဲဒီတုန္းက မၾကားလုိက္ဘူးလား၊ မၾကားဖူးတဲ့သူေတြကပဲ မ်ားပါလိမ့္မယ္။ မျဖစ္စေလာက္ တရားေတာ္တဲ့၊ သူ ့ ဥစၥာေကာင္း တယ္၊ အမည္ေပးပုံကေလးကိုက သိပ္ေကာင္းေနတယ္။ ျဖစ္ပုံကလည္း ဆန္းတယ္၊ ဘယ္လုိ လဲဆုိေတာ့ တစ္ခါက အင္မတန္ ရင္းရင္းႏွီးနွီး အတူေနၾကတဲ့ ဦးပဥၥင္း ႏွစ္ပါး ရွိပါသတဲ့ ။ တစ္ပါးက ေရခ်ိဳးေနတယ္။ အဲဒီလုိ ေရခ်ိဳးေနတုန္း သူ့ဖိနပ္ကုိ တစ္ပါးက က်ီစယ္လုိတဲ့အေနနဲ႔ ၀ွက္ထားတယ္။ ဟုိေရခ်ိဳးေနတဲ့ ဦးပဥၥင္းက ေရးခ်ိဳးျပီးတဲ့အခါ ဖိနပ္ စီးမယ္လုိ႔ ၾကည့္လုိက္ ေတာ့ သူဖိနပ္ ကို မေတြ႔ရဘူး။ မေတြ႔ရေတာ့ အဲဒီ ဦးပဥၥင္းကလည္း သူ႔ဖိနပ္၀ွက္ထားမွန္းသိလုိ႔ ရယ္စရာအေနနဲ႔ သူက ေျပာတယ္။ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေျပာလုိက္တာပါပဲ။ " ေဟ့… ငါ့ဖိနပ္ကုိ ဘယ္ေခြးခ်ီသြားမွန္း မသိဘူး" လုိ႔ ေျပာလုိက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ဖိနပ္ ၀ွက္ထားတဲ့ ဦးပဥၥင္းက စိတ္နာလုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ " ငါ့ကုိ ေခြးျဖစ္ေအာင္ ဆုိတယ္"လုိ႔ အေတြးေခါင္ျပီးေတာ့ စိတ္နာလုိက္တာတဲ႔။ ဟုိ ဖိနပ္ရွင္ ဥိးပဥၥင္းကေတာ့ ေစတနာ မပါပါဘူး၊ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာလုိက္တာပါပဲ၊ စိတ္နာေလာက္ေအာင္လုိ႔ ေျပာလုိက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဖိနပ္ ေပ်ာက္သြားေတာ့ ဒီလုိေျပာရမွာပဲ။ ဖိနပ္ ေခြးခ်ီတယ္လုိ႔ ေျပာတာဟာ ေျပာရုိး ေျပာစဥ္ပဲ။ အေျပာခံရတဲ့ ဦးပဥၥင္းကေတာ့"ငါ့ ကုိေခြးျဖစ္ေအာင္ ေျပာရမလား"ဆုိျပီး စိတ္ဆုိးတာနဲ႔ အုတ္ခဲႀကီးနဲ႔ ဖိနပ္ရွင္ ဦးပဥၥင္းရဲ႔ ေခါင္းကိုထုလုိက္တာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူရွာသတဲ့။ ေအာင္မယ္ ေျပာတာကေတာ့ သူ့ ့ဥစၥာ မျဖစ္စေလာက္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျပာတဲ့ ဦးပဥၥင္းမွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူရတယ္။ အုတ္ခဲနဲ႔ ထုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လည္း ရာဇ၀တ္ျပစ္မႈႀကီး ျဖစ္ရတယ္"။

(၀မၼိကသုတ္တရားေတာ္ - ႏွာ -၁၃၉၊ ၁၄၀၊ ၁၄၁။)

စာေရးသူတုိ႔ မမီလုိက္တဲ့ တရားတစ္ပုဒ္ကုိ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ျပန္ေဟာျပလုိ႔ သိခြင့္ ရတာပါ။

ဇာတ္လမ္းေလးက စာကတစ္ဆင့္ ဖတ္ရရုံနဲ႔တင္ ၾကက္သီးထစရာပါ။ စိတ္သေဘာ မြန္ျမတ္မႈ ေလးေတြကေတာ့ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ ရွိေနမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္လာတဲ့ေဒါသကုိ မထိန္းလုိက္ႏုိင္တဲ့ အတြက္ ကာယကံေျမာက္ က်ဴးလြန္ မိသားျဖစ္သြားရတာပါ။
ဒါမ်ိဳးေလးေတြက လူေလာကမွလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေဒါသအေလ်ာက္ ရာဇ၀တ္သင့္ေနတဲ့ ေထာင္ထဲက သူေတြကုိ ေလာ့လာၾကည့္ရင္ ပင္ကုိယ္ ဓာတ္ခံအားျဖင့္ စိတ္ထားေလးေတြက ေကာင္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖ်က္ခနဲ ျဖစ္လုိက္တဲ့ ေဒါသကုိ ဖ်က္ခနဲ မထိန္းလုိက္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ဖ်တ္ခနဲ ျပဳမိသြားၾကတာပါ။ သတိ၀င္တဲ့အခါမွာ အားလုံးက်ဴးလြန္ ျပီးသား ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဒီလုိ က်ဴးလြန္မိလုိက္တာကုိ "ငါ ျပဳမိလုိက္တာမွ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပ့ါမလား" ဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာင္ မယုံပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရာအားလုံးက ေနာက္က် သြားခဲ့ပါျပီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေလာကျပစ္ ဓမၼျပစ္ေတြကုိ နင့္နင့္ႀကီးခံစားသြား ရေတာ့တာပါ။

တကယ္လုိ႔ ေဒါသမျဖစ္ဘဲ မေနႏုိင္လုိ႔ ျဖစ္မယ္ဆုိရင္လည္း မေနာကံအဆင့္ ေလာက္ မွာပဲ ျဖစ္ေနျပိး ၀စီကံ ၊ ကာယကံကုိ ေကာင္းေကာင္း ေစာင့္ထိန္း ထားလုိက္ႏုိင္ ရင္ အခုလုိ အျဖစ္ဆုိးႀကီးနဲ့ ႀကံဳရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

အနာဂါမ္မျဖစ္သေရြ ့ေတာ့ ေဒါသက ရွိေနဥိးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ဦးေတာ့ မေနာကံ အဆင့္မွာပဲ ထိန္းထားလုိက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ မေနာကံ အဆင့္ မွာပဲ ျဖစ္ေနတာ ဆုိေတာ့ သူတစ္ပါး မသိပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကုိယ့္ကုိလည္း သူတစ္ပါးက အထင္မေသးေတာ့ ပါဘူး။ တကယ္လုိ႔ ပက္ကနဲ ျပန္ေျပာမိလုိက္ရင္ ကုိယ္ ေဒါသ ထြက္တာ လူသိသြားပါျပီ ၊ ဒါဆုိ ကုိယ့္ကုိလည္း အထင္ေသးသြားပါျပီ။

ဦးဇင္ေလးႏွစ္ပါးရဲ ႔ ျဖစ္စဥ္ကုိ အားလုံးၾကားဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္နဲ႔ ႏႈိုင္း ယွဥ္ ၾကည့္ ရေအာင္ပါ။

တစ္ခါတုန္းက ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ေက်ာင္းေဆာက္ဖုိ႔ သစ္ပင္ ခုတ္ပါတယ္။ အဲဒီ သစ္ပင္မွာ သားငယ္တစ္ဥိးနဲ႔ ေနေနတဲ့ နတ္သမီးက သူေနေနတဲ့ ဗိမာန္ကုိ မဖ်က္ဆီးဖုိ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး။ ရဟန္းက စိတ္လက္မာန္ပါနဲ႔ ခုတ္ခ်လုိက္တာ
နတ္သမီးရဲ ႔ သားငယ္ေလးလက္ကုိ ထိခုိက္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ နတ္သမီးက ေဒါသအႀကီး အက်ယ္ ထြက္ျပီး ရဟန္းကုိ သတ္ပစ္မလုိ႔ ႀကံလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသကုိ ထိန္းသိမ္းျပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း သြားေလွ်ာက္ျပပါတယ္။

ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက "ခ်စ္သမီး..ကုိယ့္ရဲ့ ေဒါသကုိ သိမ္းဆည္းႏုိင္ခဲ့တာ သိပ္ ေကာင္းတာပဲ။ တကယ္လုိ႔ ခ်စ္သမီးက အဲဒီအရဟန္းရဲ့ အသက္ကုိ အႏၱရယ္ျပဳလုိက္ရင္ ခ်စ္သမီးအတြက္ အကုသုိလ္ေတြ တုိးပြားသြားလိမ့္မယ္"လုိ႔ အားေပးနွစ္သိမ့္စကား ေျပာလုိက္ ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေက်ာင္းအနီးမွာရွိတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ေနဖို႔ ေပးလုိက္ ပါတယ္။

အုတ္ခဲနဲ ့ထုတဲ့ ရဟန္းငယ္ေလးေကာ၊ နတ္သမီးေလးေကာ ေဒါသေတာ့ ျဖစ္လုိက္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရဟန္းငယ္ေလးက ကာယကံနဲ႔ ၀စီကံကုိ မထိန္းလုိက္ႏုိင္ပါဘူး။ နတ္သမီးေလးက ကာယကံ နဲ့့ ၀စီကံကုိ ထိန္းလုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ ေဒါသ ျဖစ္တာခ်င္းအတူတူ ကာယကံနဲ႔ ၀စီကံကုိ ထိန္း ႏိုင္ျခင္းနဲ႔ မထိန္းႏုိင္ျဖင္း ကြာသြားပါတယ္။

ျဖစ္စဥ္ေလးက စကၠန္႔ပုိင္း ၊ မိနစ္ပုိင္း အတြင္းေလးပါ။ ကုိယ္က ဒီစကၠန္႔ပုိင္း၊ မိနစ္ပုိင္း အတြင္းေလးကုိ ေကာင္းေကာင္း ထိန္းလုိက္ႏုိင္ဖုိ႔ပါ။ မထိန္းလုိက္ႏုိင္ရင္ ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္ဆုိးက်ိဳးႀကီးကုိ ရလုိက္ေတာ့တာပါ။

ဒီေနရာမွာ နည္းယူဖုိ႔ေကာင္းတာက နတ္သမိးေလးရဲ့ အျပဳအမူပါ။ နတ္သမီးေလးက ျဖစ္လာတဲ့ ေဒါသကုိ ထိန္းျပီး အားကုိးေလးစားရာ ျမတ္စြာဘုရားကုိ သြားေလွ်ာက္တာပါ။ သြား ေလွ်ာက္ေတာ့ အမွားမျဖစ္ေတာ့ပါဘူ။

ကုိယ္က ဒါေလးကုိ နည္းယူျပီး ေဒါသျဖစ္လာတဲ့ အခါ ကုိယ္ေလးစားရတဲ့ တရားအသိ အေတာ္အတန္ရွိတဲ့ ဆရာသမား၊ မိဘ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း တစ္ဥိးဥိးဆီ ေျပာျပလုိက္ဖုိ႔ ပါ။ ဆရာမိတ္ေဆြေတြရဲ့ တရားစကားေလး တစ္ခြန္းေလာက္ ၾကားလုိက္ရရင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသ က ေျပသြားတာမ်ားပါတယ္။ ဒါလည္း နည္းယူရမယ့္ ေဒါသေျဖနည္းတစ္ခုပါ။ ေဒါသ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ကုိယ္တုိင္ မဆုံးျဖတ္ဘဲ ကုိယ့္ထက္အသိဉာဏ္ အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့သူကုိ တုိင္ ပင္ျပီးမွ လုပ္တာက အေကာင္းဆုံးပါ။ ေဒါသျဖစ္ေနတုန္း ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ ကုိယ္ ဆုံးျဖတ္ရင္ မွားတာမ်ားပါတယ္။

ဒီေတာ့ ေဒါသျဖစ္လာျပိဆုိရင္ ကုိယ္ေလးစားရသူ တစ္ဥိးဦးကုိ ရင္ဖြင့္ ေျပာျပလုိက္ပါ။ ရင္ဖြင့္လုိက္ရင္ စိတ္က ေပါ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။

တစ္ခု သတိထားရမွာက ကုိယ္တုိင္ပင္ နည္းခံတဲ့သူက တရားအသိ အားနည္းျပီး "ကုိယ့္ကုိ ဒီလုိ ေစာကားတာ ျငိမ္ခံမေနနဲ႔၊ ျပန္သာ ေဆာ္ပစ္လုိက္ပါလား၊ ငါဘာကူညိရမလဲ" ဆုိျပီ ေျမွာက္ေပးတဲ့သူ မျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ တရားအသိအားနည္းတဲ့ သူမ်ိဳးမ်ား သြားတုိင္ပင္မိရင္ ကုိယ္က မက်ဴးလြန္ခ်င္ဥိးေတာ့ သူေၾကာင့္ က်ဴးလြန္ခ်င္ စိတ္ေတာင္ ျဖစ္သြား ဦးမွာပါ။

လူ သုံးမ်ိဳးေတြ႔ရပါတယ္။

ေဒါသမျဖစ္ေအာင္ေနတဲ့သူရယ္၊ ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ကုိယ့္ျဖစ္တဲ့ ေဒါသကုိ သိျပီး ရတဲ့နည္းတစ္ခုခုနဲ႔ ပယ္ပစ္တဲ့သူရယ္၊ ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ကုိယ္ ေဒါသ ျဖစ္ေနမွန္း မသိဘဲ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျဖစ္ေနတဲ့သူ ရယ္ပါ။

တစ္ခ်ိဳ ႔က ေဒါသမျဖစ္ေအာင္ကုိ ေနတာပါ။ သူ့ကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ ျပဳံးျပဳံးျပံဳးျပံဳး နဲ႔ပါ။ မ်က္ႏွာ ကလည္း ၾကည္လင္ ေနတာပါ။ ေဒါသမျဖစ္ေတာ့ စိတ္က ၾကည္ေန၊ စိတ္ၾကည္ေနေတာ့ ရုပ္ ကပါ လုိက္ ၾကည္လင္ေနတာပါ။

တစ္ခ်ိဳ ့က်ေတာ့ အလုိမရွိတဲ့ အာရုံ တစ္ခုခုကုိ ေတြ႔ျပီး ေဒါသေတာ့ ျဖစ္ လုိက္ တာ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ေဒါသျဖစ္ေနမွန္းကုိ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္ပါတယ္။ သိတာနဲ႔ ပယ္လုိ႔ရ တဲ့ နည္း တစ္ ခုခုနဲ႔ ပယ္ပယ္ပစ္တာပါ။ ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ျဖစ္တဲ့ ေဒါသက အၾကာႀကီး တည္ မေန ေတာ့ပါဘူး။

တခိ်ဳ ႔က်ေတာ့ ကုိယ္ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ျဖစ္မွန္းကုိ မသိေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဒါသကုိ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ မေနႏုိင္ေတာ့တဲ့ အဆုံး မေျပာသင့္တဲ့စကားေတြ ေျပာခ်လုိက္မိေရာ။ မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ခ်လုိက္မိေရာ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႀကီးမားတဲ့ ေလာကျပစ္၊ ဓမၼျပစ္ႀကီးေတြပါ က်ဴးလြန္မိသူ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါ။ ဒီအေျခေနမ်ိဳး ေရာက္ သြား ရင္ သိပ္ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းတာပါ။

ကုိယ္က ပါရမီအားနည္းေသးလုိ႔ ပထမ အမ်ိဳးအစားမွာ မပါေသးရင္ေတာင္ ဒုတိယ အမ်ိဳးအစားေတာ့ ပါေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာပါ။

ေဒါသျဖစ္လာျပီဆုိရင္ ကုိယ္ေဒါသျဖစ္ေနတာကုိ သိလုိက္ဖုိ႔ပါ။ ကုိယ္ေရွ႔မွာရွိတဲ့ ခြက္ ကေလးကုိ ထုိင္ၾကည့္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသေလးကုိ စိတ္ကေလးနဲ႔ ထုိင္ၾကည့္ေနဖုိ႔ပါ။ တတ္ႏုိင္သေရြ႔ ေဒါသရဲ့ သေဘာေလးကုိ မိႏိုင္သမွ် မိေအာင္ ၾကည့္ေနလုိက္ဖုိ႔ပါ။ ေဒါသေလးက ဘယ္လုိေလးလဲ။ ဘယ္လုိေလးျဖစ္ေနတာလဲဆုိျပီး ေဒါသရဲ့ သေဘာ ေလးကုိ သိေနလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။

ဒီေတာ့ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္လာျပီဆုိရင္ ႏႈတ္က လည္း ေျပာလုိက္ပါဦး။"ကုိင္း… ေဒါသေရ ႀကိဳက္သေလာက္ ျဖစ္စမ္း၊ ငါကေတာ့ မင္းကုိ စုိက္ၾကည့္ေနမွာပဲ" လုိ႔ေျပာျပီး ေဒါသကို ေသခ်ာသာစုိက္ၾကည့္ေနလုိက္ပါ။ မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္ရမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စိိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေန ရမွာပါ။ ေရွ့မွာခ်ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကေလးကုိ ေသခ်ာစုိက္ၾကည့္ေနရင္ ခြက္ကေလးရဲ့ သေဘာေလးကုိ သိရသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသေလးက ဘယ္လုိေလးလဲ၊ ဘယ္လုိသေဘာ ေလး ျဖစ္ေနတာလဲ ဆုိတာ သိေအာင္ ၾကည့္ရမွာပါ။

သိစ ၾကည့္စမွာေတာ့ ေဒါသကေလးက ေပ်ာက္ဦးမွာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သိပါ၊ သိပါ၊ ၾကည့္ပါ ၾကည့္ပါ မ်ားလာရင္ ေဒါသေလးက ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။ လုိရင္းကေတာ့ ေဒါသျဖစ္လာရင္ ေဒါသကို ျပန္ၾကည့္ေနလုိက္ဖုိ႔ပါ။

အဲဒီလုိ ေဒါသျဖစ္တာေလးကုိ သိလုိက္ တာဟာ အဆင့္ျမင့္ ၀ိပႆနာနဲ႔ ပယ္လုိက္ တာပါပဲ။

မဟာသတိပ႒ာန္သုတ္မွာ ေဒါသျဖစ္ရင္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ သိလုိက္ပါတဲ့ ။ ျမတ္စြာဘုရားက ရုိးရုိးေလးပဲ ျပထားတာပါ။

က်င့္စမွာေတာ့ ခက္ေနမွာပါ။ က်င့္ပါမ်ားသြားရင္ အေလ့အက်င့္ျဖစ္ျပီး လြယ္သြားလိမ့္ မယ္။ မခက္လွတဲ့ က်င့္စဥ္ေလးကုိ လက္ေတြ႔က်င့္သုံးၾကည့္သင့္ပါတယ္။ က်င့္ေနတဲ့ အခ်ိန္ မွာ တစ္ဖက္ကလည္း "ငါ ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ႔ ပူေဇာ္ေနတယ္၊ ငါ ျမတ္စြာဘုရား ကုိ အက်င့္နဲ့ ပူေဇာ္ေနတယ္"လုိ႔ ႏွလုံးသြင္းေနလုိက္ပါ။ ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ႔ ပူေဇာ္ ေနတာဆုိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္ေလးကုိ ျမင္ေယာင္ျပီး ျမတ္စြာ ဘုရားကုိ အားနာသြားျပီး ေဒါသကုိ ဆက္ျပီး မျဖစ္ရက္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ကုိယ္က ျမတ္စြာဘုရားကို အႏႈို္င္းမဲ့ ၾကည္ညိဳထားရလုိ႔ပါ။

"ေဒါသ ျဖစ္လုိက္တာနဲ႔ သိလုိက္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ႔ ပူေဇာ္လုို္ုိက္လုိက္"၊ "ေဒါသျဖစ္လုိက္တာနဲ့ သိလုိက္ျပိး ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲံပူေဇာ္လုိက္လုိက္"နဲ႔ ၾကာလာေတာ့ ဒုတိယ အမ်ိုးအစားထဲမွာ ပါသြားပါလိမ့္မယ္။ ဆက္လက္ျပီး က်င့္သြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပထမ အမ်ိဳးအစားထဲမွာေတာင္ ပါသြားေတာ့မွာပါ။

အဲဒီလုိမွ မေပ်ာက္ရင္" ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္၊ ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္"လုိ႔ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ဆုိေနလုိက္ပါ။ တကယ္လုိ႔ ေဒါသက အင္အားသိပ္ေကာင္းေနရင္လည္း "ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္၊ ငါ ေဒါသ ျဖစ္ေနတယ္"လုိ႔ အသံကုိ ျမွင့္ျပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလးသာ ေအာ္ဆုိေနလုိက္ပါ။ ကိုယ္ေအာ္ေနတဲ့အခါ အနားမွာ လူမရွိဖိုေတာ့ လိုပါတယ္။ လူကင္းတဲ့ တစ္ေနရာကို သြားေအာ္ပါ။ ရြတ္ဆုိရင္းနဲ႔ အသိဉာဏ္ ၀င္လာတဲ့အခါ ေဒါသက ေလ်ာ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။

အဓိက ကေတာ့ ေဒါသကုိ ပယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိဖုိ႔ ပါပဲ။ ပုထုဇဥ္အေလွ်ာက္ ေဒါသကုိ မပယ္ႏုိင္ေသးလုိ႔ ေဒါသျဖစ္ေနရေသးေပမယ့္ ကုိယ္က ေဒါသကုိ ပယ္ခ်င္စိတ္ရွိဖုိ႔ပါပဲ။ ပယ္ ခ်င္စိတ္ကုိ အေျခခံျပီး ရြတ္ေနရင္ ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခု သတိ ထားရမွာက ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုိယ္ေဒါသ ျဖစ္ရ သူနဲ႔ ဘာစကားမွ မေျပာမိေအာင္ရယ္၊ ဘာမွ မလုပ္မိေအာင္ရယ္ အထူးသတိထားရပါမယ္။ ေဒါသထြက္ေနတုန္း ေျပာလုိက္ ျပဳလုိက္ရင္ မွားသြားတာမ်ားလုိ႔ပါ။

စာထဲမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေဒါသျဖစ္ရသလဲလုိေတာ့ အနိ႒ာရုံနဲ႔ အေယာနိေသာမနသိကာရ ေၾကာင့္ပါတဲ့။

အနိ႒ာရုံဆုိတာ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အာရုံ၊ ကုိယ္အလုိမရွိအပ္တဲ့ အာရုံပါ။

ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့အဆင္း အသံ အနံ႔ အရသာ အေတြ႔အထိ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အစား အစာ၊ ကုိယ္မနွစ္သက္တဲ့ ပစၥည္း၊ ကုိယ္မႏွစ္သက္ တဲ့လူ စသည္ စသည္ေတြေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္ရပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက အေယာနိေသာမနသိကာရ = နွစ္လုံးသြင္းမွားမႈေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ရ ပါတယ္။

ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံေၾကာင့္လည္း ေဒါသျဖစ္ရတာဆုိေတာ့ အနိ႒ာရုံေတြကုိ မျမင္ေအာင္ မၾကားေအာင္ ၾကိဳေရွာင္ထားလုိက္ရင္လည္း ေဒါသကုိ ၾကိဳတားျပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။

စာမွာေတာ့ ေဒါသျဖစ္ရျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္တဲ့ အနိ႒ာရုံနဲ့ အေယာနိေသာ မနသိ ကာရ ေၾကာင့္လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ အေယာနိေသာမနသိကာရ အဓိကက်ပါတယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံနဲ့ ေတြ႔ဦးေတာ့ ေယာနေသာမနသိကာရနဲ ့ ႏွလုံးသြင္း လုိက္ရင္ ေဒါသ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။

ေဒါသကုိ ပယ္ခ်င္တဲ့သူက ဒီစာမွတ္ခ်က္ကေလးကုိ ေသခ်ာအာရုံျပဳထားရမွာပါ။ ႀကံဳလာတဲ့ အာရုံတုိင္းကုိ ေယာနိေသာ မနသိကာရနဲ႔ နွလုံးသြင္းထားလုိက္ရင္ ေဒါသျဖစ္ႏုိင္ စရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။

စာထဲမွာ ထပ္ျပထားတာကေတာ့ အနိ႒ာရုံကုိ တားလုိ႔မရပါဘူးတဲ့။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ ပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ေနရတာဆုိေတာ့ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံကေတာ့ အေရွ့ အေနာက္ ေတာင္ ေျမာက္ ၀ဲ ယာကေန ေပၚခ်င္သလုိ ေပၚေပၚေနမွာပါ။ ဘယ္လုိမွ တားလုိ႔ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေတြကိုေထာက္ျပီး ေဒါသမျဖစ္ခ်င္တဲ့သူဟာ ေယာနေသာမနသိကာရကုိ လက္ကုိင္ထားရမွာပါ။

ဒီေတာ့ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အာရုံကုိ ေယာနိေသာ မနသိကာရနဲ႔ ႏွလုံးသြင္းတဲ့ အေလ့ေလးကုိ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေလ့က်င့္ထုံႏုိင္ရပါမယ္။ ေလ့က်င့္စမွာေတာ့ ရခ်င္မွ ရမွာပါ။ ေလ့က်င့္ပါ မ်ားလာရင္ေတာ့ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိေတာ့ ရင့္က်က္ သြားေတာ့မွာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံေတြ႔လုိက္တာနဲ့ "ငါ ေယာနိေသာမနသိကာရနဲ႔ ေနမယ္" "ငါ ေယာနိေသာမနသိကာရနဲ႔ ေနမယ္" လုိ႔ ငါးခါ ေျခာက္ခါေလာက္ ဆင္ျခင္ပစ္ လုိက္ပါ။

ဆင္ျခင္မႈကုိ ေလွ်ာ့မတြက္ပါနဲ႔။ ဆင္ျခင္ပါမ်ားရင္ အဲဒီဆင္ျခင္မႈကပဲ ေယာနိေသာ မနသိကာရ ျဖစ္ဖုိ႔ အတြက္ ကူညီသြားပါလိမ့္မယ္။ ဇာတ္၀တၳဳေတြ ထဲမွာ ဆင္ျခင္ရင္းနဲ႔ သံေ၀ဂကုိပဲ အေျခခံျပီး ၀ိပႆနာ ဆက္ကူးသြားတာ၊ တရားထူး၊ တရားျမတ္ ရသြားတဲ့
သာဓကေတြ အမ်ားရယ္ပါ။ ဆင္ျခင္မႈက တရားထူး၊ တရားျမတ္ ရဖုိ႔အထိေတာင္ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္တာပါ။ ဒီေတာ့ ရတာ မရတာထား၊ ဆင္ျခင္ စရာရွိတာ တင္းတင္းသာ ဆင္ျခင္ေနလုိက္ပါ။ ဆင္ျခင္မႈရဲ့ အက်ိဳးကုိေတာ့ ခံစား ရပါလိမ့္မယ္။

ေဒါသ ပယ္နည္းေတြကေတာ့ စာထဲမွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဆင္ျခင္ နွလုံးသြင္းျပီး ပယ္တာရယ္၊ ၀ိပႆနာနဲ႔ ပယ္တာရယ္ပဲ ေရးျပလုိက္ပါတယ္။

ကဲ… စာဖတ္သူ၊ ေဒါသျဖစ္လာတဲ့အခါ "ကဲ… ေဒါသ ၊ မင္းႀကိဳက္သေလာက္ ျဖစ္စမ္း၊ ငါကေတာ့ မင္းကုိ ေသခ်ာထုိင္ၾကည့္ေနမွာပဲ" ဆုိျပီး ျဖစ္လာတဲ့ ေဒါသကေလးကုိ စုိက္ၾကည့္ ေနလုိက္ပါ။ ၾကည့္ပါ ၾကည့္ပါမ်ားလာရင္ တစ္ေန႔ေသာအခါမွာ ေဒါသနည္းသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)

ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္း

ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၈

က်မ္းကိုး

၁။ ေဒါသကထာ

(ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး)

၂။ ဗုဒၶအဘိဓမၼာ ေစတသိက္မ်ားအဖြင့္

(ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ)

စိတ္ညစ္ရင္ ေရခ်ိဳးပါ

တစ္ခါတုန္းက သားအဖႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ခရီးတစ္ခု ထြက္ဖို႔ ျပင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ထြက္မယ့္ ခရီးစဥ္မွာ ေတာ့အုပ္တစ္ခုကို ျဖတ္သန္းသြားရမွာပါ။ အဲဒီ ေတာအုပ္ထဲမွာ ဓားျပ သူခိုးေတြကလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဓားျပသူခိုးေတြရဲ့ လုပ္ထံုးအစဥ္အလာ တစ္ခုက သားအဖႏွစ္ေယာက္ လာရင္ သားကိုဖမ္းျပီး အေဖလုပ္သူကို အိမ္ျပန္ျပီး ေငြယူေစပါတယ္။ ဆရာတပည့္ လာရင္လည္း ဆရာကို ဖမ္းျပီး တပည့္ကို အိမ္ေငြျပန္ယူေစပါတယ္။ ဒီလုပ္ထံုးအစဥ္အလာကို သိထားေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္က ခရီးမထြက္ခင္ အေဖလုပ္တဲ့သူက “ငါ့သား ဓားျပသူခိုးေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ မင္းနဲ႔ငါ သားအဖေတာ္တယ္လို႔ မေျပာနဲ႔ ဘာမွမေတာ္ဘူးလို႔ ေျပာ” လို႔ မွာပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေတာထဲေရာက္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဓားျပသူခိုးေတြနဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။ ေတြ႔ေတာ့ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ကို ဖမ္းျပီး “သင္တို႔ဘာေတာ္သလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ သားလုပ္တဲ့သူက “ဘာမွမေတာ္ဘူးလို႔” ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေတာအုပ္က ထြက္ခြင့္ရျပီး ေရွ႕ကို ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ နားရမယ့္ေနရာမွာနားျပီး ညခ်မ္းေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးပါတယ္။ ေရခ်ိဳးျပီးေတာ့ စိတ္ေကာ၊ ရုပ္ေကာ ၾကည္ေနတဲ့အတြက္ သားျဖစ္သူက မိမိရဲ့ တစ္ေန႔တာသီလကို ျပန္ဆင္ျခင္တဲ့အခါ မနက္က မုသားေျပာခဲ့ တာကို ျပန္သတိရပါတယ္။ ထိတ္လန္႔သံေ၀ဂ ျဖစ္ျပီး “ဒီအကုသိုလ္ဟာ ငါ့ကို အပါယ္ခ်ေတာ့မွာပဲ” ဆိုျပီး ရပ္လ်က္ ၀ိပႆနာပြားလိုက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားေတာ့ ဖခင္ကို တရားေဟာျပီး နႏၵမူလိုဏ္ဂူကို ၾကြသြားပါေတာ့တယ္။ (ငါးရာ့ငါးဆယ္၊ ပါနီယဇာတ္)

ေရခ်ိဳးလိုက္လို႔ တရားထူး တရားျမတ္ရသြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အတိတ္ပါရမီေတြေၾကာင့္ ရသြားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရခ်ိဳးလိုက္တာလည္း တရားထူးရဖို႔ အေထာက္အပံ့တစ္ခု ျဖစ္သြားတာပါ။ ေရခ်ိဳးထားတဲ့ စိတ္ေကာ ရုပ္ပါၾကည္ေနပါတယ္။ စိတ္ရုပ္ၾကည္ေနတဲ့အတြက္
တရားအားထုတ္ရတာလည္း ပိုျပီးအဆင္ေျပ သြားပါတယ္။ ေရခ်ိဳးျခင္းဟာ တရားထူးရဖို႔ေတာင္ အေထာက္အပံ့ ေပးတာဆိုေတာ့ စိတ္ညစ္တာေလာက္ေတာ့ အထူးေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဒါက၀တၳဳသာဓကေလးကို ကိုင္ေျပာတာပါ။ စာနဲ႔ ကိုင္ေျပာမယ္ ဆိုရင္လည္း ၀ိဘင္းအ႒ကထာမွာ ပညာပြားေၾကာင္း (၇) ပါးကို ျပထားပါတယ္။ အဂၤါ (၇) ပါးမွာ ဒုတိယ အဂၤါက ဉာဏ္ပညာပြားဖို႔ အတြက္ ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ ႏွစ္ဌာနကို သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္ေအာင္ လုပ္ေပးပါတဲ့။ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေအာင္ လုပ္ေပးပံုကို လည္း အက်ယ္ ျပန္ရွင္းျပထားပါတယ္။

ဆံပင္ေတြရွည္ေနမယ္၊ ေျခသည္းလက္သည္းေတြရွည္ေနမယ္၊ ခႏၶာကိုယ္မွာ ေခြ်းေတြ၊ ေၾကးေတြ ကပ္ေနမယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ အပူအပုပ္ေတြ ေလဆိုးေတြရွိေနမယ္၊ ဒါဟာအတြင္း၀တၳဳမသန္႔ရွင္းတာပါ။

ေနာက္ ကိုယ့္ရဲ့ အ၀တ္အစားေတြ ေဟာင္းႏြမ္းေနမယ္၊ အိပ္ရာ၊ ျခင္ေထာင္၊ ေစာင္၊ ေခါင္းအံုးေတြ ေဟာင္းႏြမ္း ေနမယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ ပစၥည္းေတြ ဖရိုဖရဲ ဖြာလန္ၾကဲေနမယ္။ ပင့္ကူမွ်င္ေတြ ျငိတြယ္ေနမယ္၊ စာအုပ္ေတြ ျပန္႔က်ဲေနမယ္။ အမႈိက္ေတြ ရွိေနမယ္။ ဒါဟာ အျပင္၀တၳဳ မသန္႔ရွင္းတာပါ။

အဲဒီလို ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ မသန္႔ရွင္းေတာ့ဘူးဆိုရင္ စိတ္ရႈပ္လာပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ရႈပ္လာရင္ ဉာဏ္အျမင္ မၾကည္လင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ ေနရထိုင္ရတာ မေပ်ာ္ရႊင္ေတာ့ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ဆံပင္ေတြ ရွည္ေနမယ္၊ ရႈပ္ေထြးညစ္ပတ္ေနမယ္ဆိုရင္ ညွပ္စရာရွိတာ ညွပ္၊ ေလွ်ာ္စရာရွိတာ ေလွ်ာ္ေပးရမယ္။ ေျခသည္း လက္သည္းေတြ ရွည္ေနရင္ ညွပ္ေပးရမယ္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ ေခၽြးေတြ၊ ဂ်ီးေတြ ရွိေနရင္ ေရခ်ိဳးေပးရပါမယ္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေလဆိုးေတြ အပူ အပုပ္ေတြရွိေနရင္ နားလည္တဲ့ ဆရာ၀န္နဲ႔ျပသျပီး ၀မ္းသက္ေစတဲ့ ေဆး စသည္စားျပီး ခႏၶာကိုယ္ ေပါ့ပါးေအာင္ လုပ္ေပးရပါမယ္။ ဒါက အတြင္း၀တၳဳ သန္႔ရွင္းေအာင္ လုပ္ေပးတာပါ။

ေနာက္ အ၀တ္အစားေတြ ေဟာင္းႏြမ္းေနရင္၊ အနံ ့အသက္ဆိုးေတြရွိေနရင္ ေလွ်ာ္ေပးရမယ္။ ေစာင္ေတြ၊ ျခင္ေထာင္ေတြ၊ ေခါင္းအံုးေတြ၊ အိပ္ရာခင္းေတြကို ေလွ်ာ္စရာရွိတာေလွ်ာ္၊ ေနလွန္းစရာရွိတာ လွန္းျပီး ေပးရပါမယ္။ အခန္းထဲမွာ ရႈပ္ေပပြေနရင္ အခန္းသန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ေပးရပါမယ္။ ဒါက အျပင္၀တၳဳ သန္ ့ရွင္းေအာင္ လုပ္ေပးတာပါ။

ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ သန္႔ရွင္းေနရင္ စိတ္ၾကည္လင္လာပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ၾကည္လင္လာရင္ ဉာဏ္ပါ ၾကည္လင္ လာေတာ့တာပါ။

တရားအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီေကာ၊ စီးပြားေရးလုပ္ေနတဲ့ သူေကာ၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေကာ၊ ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ သန္႔ရွင္းေအာင္ ဂရုတစိုက္ လုပ္ေပးေနရပါမယ္။

ဥပမာ – ေရခ်ိဳးျပီး တရားထိုင္တာနဲ႔ ေရမခ်ိဳးဘဲ ေခြ်းသံတရႊဲ ရႊဲနဲ႔ တရားထိုင္တာ ဘယ္ဟာက ပိုျပီးထိုင္လို႔ ေကာင္းမလဲ? ေခါင္းေလွ်ာ္ျပီး တရားထိုင္တာနဲ႔ ေခါင္းမေလွ်ာ္ပဲ ဆံပင္ ဖြာလန္ၾကဲနဲ႔ တရားထိုင္တာ ဘယ္ဟာက ပိုျပီး စိတ္ၾကည္လင္မလဲ? အထူးေျပာေနစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ သိပ္သိသာပါတယ္။

ေရခ်ိဳးျပီးမွ တရားထိုင္ရင္ဉာဏ္ပိုျပီး သက္၀င္ပါတယ္။ ထိုင္ရတာလည္း ပိုျပီး ေကာင္းပါတယ္။ ေရခ်ိဳးထားရင္ စိတ္က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္ေနတာပါ။

ဒီလိုပါပဲ။ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ဟာ စာမက်က္ခင္ ေရခ်ိဳးထားရင္ စိတ္ေကာ၊ ရုပ္ေကာ ၾကည္ေနတဲ့ အတြက္ ပိုျပီး ၪာဏ္သက္၀င္သလို စာက်က္လို႔ လည္း ပိုေကာင္းေနပါလိမ့္မယ္။

ကိုယ္က ဒီသေဘာေလးေတြကို အာရံုျပဳျပီး ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ ႏွစ္ဌာနကို သန္႔ရွင္းေအာင္ မၾကာခဏ လုပ္ေပးေနရပါမယ္။

စိတ္ခ်မ္းသာေနရင္ တရားအလုပ္ပဲလုပ္လုပ္၊ စီးပြားေရးပဲ လုပ္လုပ္၊ စာပဲက်က္က်က္၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အဆင္ေျပေနပါလိမ့္မယ္။

တကယ္လို႔ စိတ္ညစ္လာျပီ ဆိုရင္ ကိုယ္ေနတဲ့ အခန္းကို သန္႔ရွင္းေရး လုပ္လိုက္ပါ။ အိပ္ရာ ျခင္ေထာင္၊ ေခါင္းအံုးေတြကို ေလွ်ာ္ဖြပ္ျပီး အသစ္နဲ႔ လဲလိုက္ပါ။ ျပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးလိုက္ပါ။ ေရခ်ိဳးျပီးရင္ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ ေလွ်ာ္ဖြပ္ျပီးသား အ၀တ္ေလးကို ၀တ္လိုက္ပါ။ အားလံုးျပီးတာနဲ႔ အသစ္လဲျပီးသား အိပ္ရာေပၚမွာ ကိုယ္နဲ႔ သပၸါယျဖစ္သလို ထိုင္ျပီး ခါးကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ထား၊ မ်က္လံုးေလးမွိတ္၊ လက္အုပ္ကေလးခ်ီျပီး ငါးပါးသီလကို ယူလိုက္ပါ။ တစ္ဆက္တည္းပဲ “ျမတ္စြာဘုရား၊ ဘုရားတပည့္ေတာ္ ခႏၶာကိုယ္ထဲကို သီတင္းသံုး ေတာ္မူပါဘုရား” လို႔ ပင့္လိုက္ပါ။ ကိုယ္က အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္ေနလို႔ ပင့္ရမွာအားနာေနရင္လည္း ဦးေခါင္းထက္ကို ပင့္လိုက္ပါ။ စိတ္ထဲမွာလည္း ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲ၊ ကိုယ့္ဦးေခါင္းထက္မွာ ရွိေနတယ္လို႔ ႏွလံုးသြင္းထားပါ။ ျမတ္စြာဘုရားကေတာ့ ပရိနိဗၺာန္ စံျပီးျပီဆိုေတာ့ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ၾကြလာမွာလဲ။ စိတ္ဓာတ္အင္အားကို ယူတာပါ။ စိတ္ထဲမွာ ျမတ္စြာဘုရား တကယ္ၾကြလာတယ္လို႔ ႏွလံုးသြင္းထားရမွာပါ။ အားလံုးျပီးရင္ လက္အုပ္ခ်ီထားတာေလးခ်ျပီး အရဟံ ဂုဏ္ေတာ္ကို ငါးမိနစ္၊ ေမတၱာကို ငါးမိနစ္၊ ၀ိပႆနာကို ငါးမိနစ္ ပြားေနလိုက္ပါ. ဒါဆိုရင္ စိတ္ခ်မ္းသာလာပါ လိမ့္မယ္။ မယံုရင္စမ္းၾကည့္ပါ။ စာေရးသူလည္း စိတ္ညစ္လာရင္ ဒီနည္းအတိုင္းပဲ လုပ္တာပါ။ ဒါဆိုစိတ္ညစ္တာ ေပ်ာက္သြားတာ မ်ားပါတယ္။ ကိေလသာ မကင္းသေရြ႕ေတာ့ စိတ္ေတြက အခါအားေလွ်ာ္စြာ ညစ္ေနရဦးမွာပါ။ စိတ္ညစ္တာကို ညစ္တဲ့ အတိုင္းမထားဘဲ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့
နည္းတစ္ခုခုနဲ႔ ပယ္ပစ္လိုက္ႏိုင္ဖို႔ပါ။ ေရခ်ိဳးလိုက္တာကေတာ့ သိပ္ျပီး မခက္လွပါဘူး။

ဒီနည္းေလးကို ကိုယ္က အထံုအက်င့္ေလးတစ္ခုလုပ္ထား လိုက္ဖို႔ပါ။ “စိတ္ညစ္လာတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးလိုက္၊ ဂုဏ္ေတာ္ ေမတၱာေလး ပြားလိုက္၊ စိတ္ညစ္လာတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးလိုက္ ဂုဏ္ေတာ္ေမတၱာေလး ပြားလိုက္” နဲ႔ က်င့္ပါမ်ားသြားရင္ အထံုျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ အထံုျဖစ္သြားရင္ စြဲသြားတာ မ်ားပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ အထံုေလးေတြဆို စြဲေနေအာင္လုပ္ထားရပါတယ္။

အဲဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ စိတ္ညစ္လာရင္ ထြက္ေပါက္အေနနဲ႔ အကုသိုလ္မကင္းတဲ့ တျခားတစ္ခုခုကို သြားလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ျပဳတဲ့ အျပဳအမူက စြဲသြားတတ္ ပါတယ္။ မေကာင္းတာ စြဲသြားရင္ ျဖတ္ရတာခက္ပါတယ္။ စိတ္ညစ္တာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး အကုသိုလ္ မကင္းတဲ့ အျပဳအမူေတြ စြဲသြားတဲ့ သူေတြအမ်ားၾကီးပါ။ ေတြ႔ဖူး ျမင္ဖူးၾကမွာပါ။

တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ စိတ္ညစ္လာရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီကို ဖုန္းဆက္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ကိုယ္ဖုန္းဆက္ေျပာတဲ့သူက ေကာင္းျမတ္တဲ့ အၾကံေပးရင္ေတာ္ပါရဲ့။ “ဘယ္လို ကဲလိုက္ပါလား၊ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ ပါလား” စသည္ျဖင့္ အကုသိုလ္ မကင္းတဲ့ အၾကံေတြ ေပးလိုက္ရင္ ကိုယ့္အတြက္ အမ်ားၾကီးနစ္နာ သြားႏိုင္ပါတယ္။

ကဲထားပါေတာ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီဖုန္းဆက္ အၾကံဉာဏ္ေတာင္းလို႔ ကိုယ္အၾကံေတာင္းတဲ့ သူက “လာခဲ့၊ ဘယ္ဆိုင္မွာ ဘယ္ကလပ္မွာ သြားကဲရေအာင္၊ လံုး၀ လန္းသြားေစရမယ္” ဆိုျပီး လွမ္းေခၚပါျပီတဲ့။ ေခၚတဲ့အတိုင္း ေနရာတစ္ခုခု မွာ ကဲပါျပီတဲ့၊ ကဲေနတုန္းမွာ လန္းတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ ကဲျပီးေတာ့လည္း ညစ္လက္စ စိတ္က ျပန္ညစ္ ရဦးမွာပါ။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္မွာ အကုသိုလ္ အပိုျဖစ္ရတာပဲ အဖတ္တင္တာပါ။

စိတ္ညစ္တဲ့အခါ ထြက္ေပါက္ မ်ိဳးစံုေတာ့ ရွိေနၾကမွာပါ။ အဲဒီအထဲကမွ ေကာင္းတဲ့ ထြက္ေပါက္လည္းျဖစ္၊ ကိုယ္နဲ႔ သပၸါယသင့္တဲ့ ထြက္ေပါက္လည္း ျဖစ္တဲ့ ထြက္ေပါက္ တစ္ခုကို အေလ့အက်င့္ လုပ္ထား လိုက္ဖို႔ပါ။ စိတ္ညစ္ရင္ အျခားတစ္ဖက္မွာ ဆိုးက်ိဳးေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ ေကာင္းတဲ့
ထြက္ေပါက္ေလးေတြကို အထံုတစ္ခု အေနနဲ႔ စြဲေနေအာင္ ေလ့က်င့္ထားႏိုင္ရပါမယ္။

တကယ္ေတာ့လည္း တရားသေဘာအရ ဘယ္အရာမွ မျမဲပါဘူး။ စိတ္ညစ္တာလည္း အျမဲတည္မေနႏိုင္ပါဘူး. ကာလတစ္ခုပါပဲ။ ကိုယ္က မျမဲတဲ့ သေဘာတရားေလးကို ေသခ်ာသေဘာေပါက္ျပီး စိတ္ညစ္တာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ထြက္ေပါက္ အေနနဲ႔ အကုသိုလ္ မျပဳလိုက္မိဖို႔ပါ။ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ ကာလတိုေလးမွာ ကုသိုလ္ေတြကို လုပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္ခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ ေပေတလုပ္ ေနလိုက္ပါ။ ေရမခ်ိဳးခင္မွာဘဲ ဘုရားပန္းအိုးလဲတာ ဘုရား ေသာက္ေတာ္ ေရလဲတာ၊ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ အစားအစာေလးေတြကို ျမတ္စြာဘုရားကို ကပ္တာ စသည္ျဖင့္ လုပ္လို႔လည္း ရပါေသးတယ္။ စိတ္ညစ္တာကို အမွီျပဳျပီး ကုသိုလ္ အျမတ္ထြက္ ေအာင္လုပ္ပစ္ရမွာပါ။

ကာလတစ္ခုၾကာလို႔ စိတ္ညစ္တာလည္း ေပ်ာက္သြားေရာ၊ ကိုယ့္ရင္ထဲကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါ ကုသိုလ္ေတြ တစ္ေလွၾကီး ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။

ဒီကုသိုလ္ေတြဟာ ေနာက္ဘ၀အထိ အထံုဓာတ္ေတြအေနနဲ ့ ပါသြားေတာ့ မွာပါ။ အထံု၀ါသနာဆိုတာ ေနာက္ဘ၀အထိ လိုက္တတ္တာဆိုေတာ့ ေနာက္ဘ၀မွာလည္း ကုသိုလ္ပါရမီေတြ ျပဳျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ ဒါဆိုရင္ နိဗၺာန္နဲ႔လည္း တျဖည္းျဖည္း နီးသြားေတာ့မွာပါ။

အဓိကကေတာ့ ဘယ္လိုအာရံုပဲၾကံဳလာၾကံဳလာ၊ ၾကံဳလာတဲ့အာရံုကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ကုသိုလ္ျဖစ္သြား ဖို႔ပါ။ ဒါကို ကိုယ္က အေလ့အက်င့္ ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္၊ ေလ့က်င့္ထားဖို႔ပါ။ ေလ့က်င့္ထားရင္ စြဲသြားတတ္ပါတယ္။ ေနာင္ဆိုရင္ အထူးေၾကာင့္ၾကစိုက္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။

ဘာပဲေျပာေျပာ စိတ္ညစ္ရင္ ေရခ်ိဳးလိုက္ပါ။ ဒါဆိုရင္ စိတ္ခ်မ္းသာလာပါလိမ့္မယ္။

ရေ၀ႏြယ္၊အင္းမ၊
*က်မ္းကိုး။*
၁။ ေဗာဇၥ်င္ခုႏွစ္ပါး ျမတ္တရား၊ သေျပကန္ဆရာေတာ္။
၂။ မဟာဗုဒၶ၀င္ ပထမတြဲ၊ ပထမပိုင္း၊ တိပိဋကမင္းကြန္းဆရာေတာ္။